Zapobieganie nagłej utracie masy kostnej w wyniku unieruchomienia, np. u pacjentów ze świeżymi złamaniami w następstwie osteoporozy. W leczeniu choroby Pageta, jedynie u pacjentów, którzy nie reagują na alternatywne sposoby leczenia lub dla których leczenie to nie jest odpowiednie, np. u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek. Leczenie hiperkalcemii w przebiegu nowotworu złośliwego.

Z uwagi na istnienie dowodów na zwiększone ryzyko wystąpienia nowotworu i ze względu na długotrwałość stosowania kalcytoniny należy maks. ograniczyć długość leczenia we wszystkich wskazaniach, a podawaną dawkę zredukować do skutecznego minimum. Zapobieganie nagłej utracie masy kostnej w wyniku unieruchomienia, np. u pacjentów ze świeżymi złamaniami w następstwie osteoporozy. Zalecane dawkowanie to 100 j.m./dobę lub 50 j.m. 2x/dobę podskórnie lub domięśniowo. Wraz z rozpoczęciem uruchamiania pacjenta dawkę można zmniejszyć do 50 j.m. Zalecane jest leczenie przez 2 tyg. i w żadnym wypadku nie powinno ono trwać dłużej niż 4 tyg. ze względu na związek między zwiększonym ryzykiem wystąpienia nowotworów złośliwych a długotrwałym stosowaniem kalcytoniny. Choroba Pageta. Zalecane dawkowanie to 100 j.m./dobę, podskórnie lub domięśniowo; jednakże minimalna dawka, po której uzyskano poprawę kliniczną i poprawę wyników biochemicznych, wynosi 50 j.m. 3 razy w tyg. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do potrzeb pacjenta. Leczenie należy przerwać po uzyskaniu u pacjenta reakcji na leczenie i po ustąpieniu objawów. Z uwagi na istnienie dowodów na zwiększone ryzyko wystąpienia nowotworu przy długotrwałym stosowaniu kalcytoniny czas trwania leczenia zwykle nie powinien przekraczać 3 m-cy. W wyjątkowych okolicznościach, np. u pacjentów zagrożonych złamaniami patologicznymi, leczenie może zostać przedłużone do zalecanych maks. 6 m-cy. Podejmowane okresowo u tych pacjentów ponowne leczenie może być rozważane przy wzięciu pod uwagę potencjalnych korzyści, jak również dowodów na zwiększone ryzyko wystąpienia nowotworu w przypadku długotrwałego stosowania kalcytoniny. W leczeniu poza szpitalem stosuje się podawanie podskórne. Działanie kalcytoniny można monitorować poprzez pomiar odpowiednich markerów przebudowy kości, takich jak stężenie fosfatazy alkalicznej w surowicy lub stężenie hydroksyproliny lub deoksypirydynoliny w moczu. W czasie dłuższego leczenia dawkę należy modyfikować w zależności od aktywności fosfatazy alkalicznej. W leczeniu hiperkalcemii. Zalecane dawkowanie to 100 j.m. co 6-8 h, we wstrzyknięciu domięśniowym lub podskórnie. W niektórych przypadkach lek można podawać we wstrzyknięciu dożylnym. Jeżeli objętość podawanego jednorazowo preparatu przekracza 2 ml, zaleca się stosowanie domięśniowe i zmienianie miejsca podania.

Nadwrażliwość na syntetyczną kalcytoninę łososiową lub inne składniki preparatu.

Podanie kalcytoniny może powodować wystąpienie tężyczki spowodowanej hipokalcemią. Dlatego w każdym przypadku, szczególnie przy pierwszym podaniu kalcytoniny, trzeba mieć do dyspozycji preparat wapnia do podania parenteralnego. Zaleca się okresowe wykonanie badań osadu moczu u pacjentów, u których stosuje się kalcytoninę długotrwale. U osób ze skłonnością do odczynów alergicznych (atopowych) zaleca się wykonanie próby uczuleniowej na kalcytoninę łososiową. Do wykonania próby uczuleniowej pobiera się z ampułki preparatu 0,1 ml płynu (10 j.m. kalcytoniny łososiowej) do małej strzykawki (tuberkulinówki) i pobraną ilość rozcieńcza się 0,9% sterylnym roztworem NaCl do objętości 1 ml. Po dokładnym wymieszaniu, usuwa się ze strzykawki 0,9 ml roztworu i pozostawia się 0,1 ml (około 1 j.m.) roztworu kalcytoniny łososiowej, który podaje się śródskórnie na wewnętrznej powierzchni przedramienia. Po 15 minutach obserwuje się miejsce wstrzyknięcia. Wystąpienie rumienia lub zaczerwienionej pręgi wskazuje na odczyn dodatni. Nie zaleca się stosowania preparatów u dzieci z powodu braku doświadczenia klinicznego. U pacjentów w podeszłym wieku nie zaobserwowano specjalnych różnic w tolerancji na preparaty w porównaniu z innymi grupami pacjentów. Analiza randomizowanych, kontrolowanych badań klinicznych przeprowadzonych u pacjentów z zapaleniem kości i stawów oraz z osteoporozą wykazały, że kalcytonina ma związek z istotnym statystycznie zwiększeniem ryzyka zachorowania na nowotwór w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo. Badania te wykazały zwiększenie bezwzględnego ryzyka wystąpienia nowotworu u pacjentów leczonych kalcytoniną w porównaniu z placebo, które wahało się pomiędzy 0,7% a 2,4% w długotrwałej terapii. W badaniach tych pacjenci byli leczeni doustnymi lub donosowymi postaciami leku, jednak jest prawdopodobne, że zwiększone ryzyko dotyczy również kalcytoniny stosowanej podskórnie, domięśniowo lub dożylnie, szczególnie w długotrwałym stosowaniu, gdyż ogólnoustrojowa ekspozycja na kalcytoninę u tych pacjentów wydaje się być większa niż w przypadku innych postaci tego leku. Preparat może spowodować zawroty głowy, które mogą spowolnić reakcje pacjenta. Należy zatem ostrzec pacjenta o możliwości wystąpienia zawrotów głowy, w przypadku których nie należy prowadzić pojazdów mechanicznych i obsługiwać urządzeń mechanicznych w ruchu. U osób ze skłonnością do hipokalcemii może wystąpić okresowe ograniczenie sprawności fizycznej.

Stężenie wapnia w surowicy krwi może zostać przemijająco zmniejszone w porównaniu do stężenia zwykle występującego po zastosowaniu kalcytoniny, zwłaszcza na początku leczenia u pacjentów z nieprawidłowo wysokim metabolizmem kości. Działanie to jest zmniejszone, kiedy aktywność osteoklastów jest zahamowana. Szczególnie należy zwrócić uwagę na pacjentów przyjmujących równocześnie z kalcytoniną glikozydy nasercowe lub leki blokujące kanały wapniowe. Może być konieczna modyfikacja dawek tych leków, ponieważ ich działanie może się zmieniać pod wpływem zmian stężenia elektrolitów w komórce. Zastosowanie kalcytoniny równocześnie z bisfosfonianami może nasilić działanie kalcytoniny obniżające stężenie wapnia.

Nie zaleca się stosowania preparatu kobietom ciężarnym oraz w okresie laktacji, ponieważ nie przeprowadzono badań u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Jednakże badania na zwierzętach wykazały, że kalcytonina łososiowa nie wykazuje działania embriotoksycznego i teratogennego. Wykazano, że kalcytonina nie przenika przez barierę łożyskową u zwierząt. Nie wiadomo, czy kalcytonina jest wydzielana do mleka kobiet. Nie zaleca się zatem karmienia piersią w czasie stosowania preparatu.

W początkowym okresie leczenia mogą wystąpić: zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunki, pogorszenie apetytu, nietypowy smak w ustach. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: zwiększona częstość oddawania moczu. Zaburzenia układu nerwowego: bóle i zawroty głowy. Zaburzenia naczyniowe: napadowe zaczerwienienie twarzy z uczuciem gorąca. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: bóle mięśniowe, bóle stawowe. Objawy te zwykle ustępują podczas długotrwałego stosowania leku. Sporadycznie donoszono o następujących reakcjach typu anafilaktoidalnego: zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: trudności w oddychaniu, ból lub ucisk w klatce piersiowej. Zaburzenia naczyniowe obrzęk twarzy, oczu, warg, języka lub gardła. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej wysypka skórna lub pokrzywka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania zaczerwienienie, bolesność i obrzęk lub wyższa temperatura w miejscu wstrzyknięcia. Należy poinformować pacjenta, aby po wystąpieniu jednego z tych objawów natychmiast zgłosił się do lekarza. Często występują nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy) nowotwór złośliwy (w długotrwałym stosowaniu).

Po podskórnym podaniu kalcytoniny w dawce 1000 j.m. stwierdzono występowanie nudności i wymiotów. Po zastosowaniu 32 j.m./kg mc./dobę przez 2 kolejne dni nie stwierdzono innych objawów działania niepożądanego.

Syntetyczna kalcytonina łososiowa działa podobnie jak kalcytonina wytwarzana u ludzi i wykazuje 10-krotnie silniejsze działanie od kalcytoniny ludzkiej. Kalcytonina hamuje uwalnianie wapnia z kości przez zmniejszenie aktywności osteoklastów oraz przez zmniejszenie liczby osteoklastów na skutek hamowania przekształcania preosteoklastów w osteoklasty. Zmniejsza stężenie wapnia we krwi u osób z hiperkalcemią. Sprzyja odkładaniu wapnia w kościach. Ułatwia mineralizację kości i chrząstki; hamuje demineralizację kości w stanach unieruchomienia i podczas stosowania glikokortykosteroidów oraz przyspiesza gojenie się złamań kości; zwiększa w nerkach wydalanie wapnia, magnezu, sodu, potasu, chloru, wody i cAMP; zmniejsza resorpcję zwrotną fosforanów, pobudza nerkową produkcję kalcytriolu. W przewodzie pokarmowym kalcytonina zmniejsza wydzielanie kwasu solnego, pepsyny i enzymów trzustkowych. W OUN wywiera działanie przeciwbólowe poprzez wzrost stężenia β-endorfin, bezpośrednie działanie na receptory OUN i wpływ na transport błonowy wapnia w neuronach. Stosowana jest dlatego w stanach chorobowych przebiegających z bólami kości. Działanie przeciwbólowe wiąże się również z działaniem przeciwzapalnym, będącym wynikiem zahamowania syntezy prostaglandyn oraz pośredniego działania na stan naczyń i przebudowę kości.

1 ml płynu do wstrzykiwań zawiera 100 j.m. kalcytoniny łososiowej.