Lek jest wskazany w monoterapii lub w skojarzeniu z pegylowaną doksorubicyną liposomalną lub deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów z postępującą postacią szpiczaka mnogiego, którzy wcześniej otrzymali co najmniej jeden cykl terapii i zostali poddani przeszczepowi krwiotwórczych komórek macierzystych lub nie kwalifikują się do tego zabiegu. Lek w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z wcześniej nieleczonym szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalifikują się do chemioterapii dużymi dawkami cytostatyków w połączeniu z przeszczepieniem krwiotwórczych komórek macierzystych. Lek w skojarzeniu z deksametazonem lub deksametazonem i talidomidem jest wskazany w leczeniu indukującym dorosłych pacjentów z wcześniej nieleczonym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do chemioterapii dużymi dawkami cytostatyków w połączeniu z przeszczepieniem krwiotwórczych komórek macierzystych. Lek w skojarzeniu z rytuksymabem, cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z wcześniej nieleczonym chłoniakiem z komórek płaszcza, którzy nie kwalifikują się do przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych.

Leczenie produktem leczniczym musi być rozpoczynane pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza z doświadczeniem w leczeniu pacjentów z nowotworem, jednakże produkt leczniczy może być podawany przez fachowy personel medyczny z doświadczeniem w stosowaniu chemioterapeutyków. Dawkowanie w leczeniu postępującego szpiczaka mnogiego (pacjenci, którzy otrzymali co najmniej 1 inny program leczenia). Monoterapia. Produkt podaje się we wstrzyknięciu dożylnym lub podskórnym w zalecanej dawce 1,3 mg/m² pc., 2x/tydz. Przez 2 tyg. w dniach 1., 4., 8. i 11 w 21 dniowym cyklu leczenia. Opisany 3-tyg. okres jest uważany za 1 cykl leczenia. Zaleca się by pacjenci, u których potwierdzono pełną odpowiedź otrzymali jeszcze 2 cykle leczenia bortezomibem. Ponadto, zaleca się by pacjenci odpowiadający na leczenie, u których nie stwierdzono całkowitej remisji otrzymali w sumie 8 cykli leczenia bortezomibem. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek bortezomibu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Dostosowanie dawek podczas leczenia i powtórnego rozpoczęcia leczenia w monoterapii. Leczenie bortezomibem należy przerwać na początku jakiegokolwiek toksycznego działania niehematologicznego 3. stopnia lub na początku jakiegokolwiek toksycznego działania na układ krwiotwórczy 4. stopnia. Nie dotyczy to neuropatii, którą opisano poniżej. Po ustąpieniu działań toksycznych leczenie bortezomibem można ponownie rozpocząć w dawce o 25% niższej (dawka 1,3 mg/m² zmniejszona do 1,0 mg/m²; dawka 1,0 mg/m² zmniejszona do 0,7 mg/m²). Jeżeli objawy toksyczności nie ustąpią lub dojdzie do ich powrotu po podaniu najmniejszej dawki produktu, należy rozważyć zakończenie stosowania bortezomibu, chyba że korzyści z leczenia wyraźnie przeważą nad ryzykiem. Ból neuropatyczny i/lub obwodowa neuropatia. Pacjenci, u których przed rozpoczęciem leczenia występowała ciężka neuropatia, mogą być leczeni bortezomibem tylko po starannej ocenie ryzyka i korzyści wynikających z leczenia. Zalecane modyfikacje dawkowania u pacjentów z neuropatią związaną z przyjmowaniem produktu. Neuropatia stopnia 1. (bezobjawowa; zniesienie odruchów ze ścięgien głębokich lub parestezje) bez występowania bólu lub utraty funkcji: modyfikacja dawkowania - brak. Neuropatia stopnia 1. z bólem lub stopnia 2. (objawy umiarkowane; ograniczające złożone czynności życia codziennego (ADL - odnosi się do przygotowywania posiłków, zakupów artykułów spożywczych lub ubrań, używania telefonu, używania pieniędzy itp.)): redukcja dawki do 1,0 mg/m² lub zmiana schematu leczenia 1,3 mg/m² raz/tydz. Neuropatia stopnia 2. z bólem lub stopnia 3. (ciężkie objawy; ograniczające czynności życia codziennego (ADL) w zakresie samoopieki -odnosi się do kąpieli, ubierania się i rozbierania, samodzielnego jedzenia, korzystania z toalety, przyjmowania leków, stanu nieobłożnego.): należy przerwać leczenie produktem do momentu ustąpienia objawów toksycznych. Po ustąpieniu objawów toksyczności leczenie produktem należy rozpocząć ponownie w zredukowanej do 0,7 mg/m² dawce, raz/tydz. Neuropatia stopnia 4. (następstwa zagrażające życiu; wskazana jest nagła interwencja) i/lub ciężka neuropatia autonomiczna: należy odstawić produkt. Terapia skojarzona z pegylowaną liposomalną doksorubicyną. Produkt się we wstrzyknięciu dożylnym lub podskórnym w zalecanej dawce 1,3 mg/m² pc., 2x/tydz. Przez 2 tyg. w dniach 1., 4., 8. i 11 w 21 dniowym cyklu leczenia. Opisany 3-tyg. okres jest uważany za 1 cykl leczenia. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek produktu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Pegylowaną liposomalną doksorubicynę podaje się w dawce 30mg/m² w dniu 4. cyklu leczenia we wlewie dożylnym trwającym 1 h po wstrzyknięciu produktu. Można podać do 8 cykli terapii skojarzonej jeśli pacjent nie ma progresji choroby i toleruje leczenie. Pacjenci uzyskujący pełną odpowiedź mogą kontynuować leczenie przez co najmniej 2 cykle od stwierdzenia pełnej odpowiedzi, nawet jeśli to wymagałoby leczenia dłuższego niż 8 cykli. Pacjenci u których stężenia paraproteiny nadal zmniejszają się po 8 cyklach mogą również kontynuować leczenie tak długo jak odpowiadają na leczenie i jest ono tolerowane. Dodatkowe informacje dotyczące pegylowanej liposomalnej doksorubicyny, patrz odpowiednie ChPL. Skojarzona terapia z deksametazonem. Produkt podaje się we wstrzyknięciu dożylnym lub podskórnym w zalecanej dawce 1,3 mg/m² pc., 2x w tyg. przez 2 tyg. w dniach 1., 4., 8. i 11 w 21 dniowym cyklu leczenia. Opisany trzytygodniowy okres jest uważany za 1 cykl leczenia. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek produktu produktu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Deksametazon podaje się doustnie w dawce 20 mg w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9., 11.i 12. cyklu leczenia. Pacjenci uzyskujący odpowiedź lub stabilizację choroby po 4 cyklach terapii skojarzonej mogą kontynuować to samo skojarzone leczenie przez maks. 4 dodatkowe cykle. Dodatkowe informacje dotyczące deksametazonu, patrz odpowiednie ChPL. Dostosowanie dawki w terapii skojarzonej u pacjentów z postępującym szpiczakiem mnogim. Przy dostosowywaniu dawki produktu terapii skojarzonej należy posługiwać się zaleceniami opisanymi w ChPL (monoterapia). Dawkowanie u wcześniej nieleczonych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalifikują się do przeszczepienia hematopoetycznych komórek macierzystych. Terapia skojarzona z melfalanem i prednizonem. Produkt jest podawany we wstrzyknięciu dożylnym lub podskórnym w skojarzeniu ze stosowanymi doustnie melfalanem i prednizonem, według zaleceń zawartych w ChPL. 6-tyg. okres jest uważany za 1 cykl leczenia. W trakcie cykli 1-4 produkt podaje się 2x w tyg. (w dniach: 1., 4., 8., 11., 22., 25., 29. i 32.). W trakcie cykli 5-9 produkt podaje się raz/tydz. (w dniach: 1., 8., 22. i 29.). Pomiędzy podaniem kolejnych dawek produktu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Zarówno melfalan, jak i prednizon powinny być podane doustnie w dniach 1., 2., 3. i 4. pierwszego tyg. w każdym cyklu. Podaje się 9 cykli leczenia skojarzonego. Zalecane dawkowanie produktu w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem, patrz ChPL. Dostosowanie dawki podczas terapii oraz powtórne rozpoczęcie terapii skojarzonej z melfalanem i prednizonem. Przed rozpoczęciem nowego cyklu terapeutycznego: liczba płytek krwi powinna wynosić ≥70 x 10⁹/l, a bezwzględna liczba neutrofili powinna wynosić ≥1,0 x 10⁹/l. Toksyczność niehematologiczna nie powinna przekraczać stopnia 1. lub powinna osiągnąć stopień wyjściowy. Modyfikacje dawkowania podczas kolejnych cykli terapii w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem. Toksyczność hematologiczna w trakcie cyklu: jeżeli w poprzednim cyklu obserwowano wydłużoną w czasie neutropenię stopnia 4., małopłytkowość lub małopłytkowość, której towarzyszyło krwawienie: w kolejnym cyklu należy rozważyć zmniejszenie dawki melfalanu o 25%. Jeżeli liczba płytek krwi w badaniu morfologicznym wynosi ≤30 x10⁹/l lub bezwzględna liczba neutrofili wynosi ≤0,75 x 10⁹/l w dniu podania dawki produktu (innym niż dzień 1.): należy wstrzymać terapię produktem. Jeżeli kilka dawek produktu w cyklu zostanie wstrzymanych (≥3 dawek przy schemacie stosowania leku 2x/tydz. lub ≥2 dawki przy schemacie stosowania leku raz/tydz.): dawkę produktu należy zmniejszyć o 1 poziom dawkowania (z 1,3 mg/m2 na 1 mg/m² lub z 1 mg/m² na 0,7 mg/m²). Stopień toksyczności niehematologicznej ≥3: terapię produktem należy wstrzymać do czasu, aż objawy toksyczności osłabną do stopnia 1. lub osiągną stopień wyjściowy. Następnie produkt można ponownie zacząć podawać ze zmniejszeniem dawki o 1 poziom dawkowania (z 1,3 mg/m² na 1 mg/m² lub z 1 mg/m² na 0,7 mg/m²). W przypadku bólów neuropatycznych i/lub neuropatii obwodowej związanej/związanych z podawaniem produktu bortezomibu należy utrzymać i/lub zmodyfikować dawkowanie produktu zgodnie ze schematem przedstawionym w ChPL. Aby uzyskać dodatkowe informacje dotyczące melfalanu i prednizonu, należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL. Dawkowanie u wcześniej nieleczonych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do przeszczepienia hematopoetycznych komórek macierzystych (indukcja terapii). Terapia skojarzona z deksametazonem. Produkt podaje się we wstrzyknięciu dożylnym lub podskórnym w zalecanej dawce 1,3 mg/m² pc., 2x/tydz. przez 2 tyg. w dniach 1., 4., 8. i 11. w 21 dniowym cyklu leczenia. Opisany 3-tyg. okres jest uważany za 1 cykl leczenia. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek produktu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Deksametazon podaje się doustnie w dawce 40 mg w dniach 1., 2., 3., 4., 8, 9., 10. i 11 cyklu leczenia. Podaje się 4 cykle leczenia skojarzonego. Terapia skojarzona z deksametazonem i talidomidem. Produkt podaje się we wstrzyknięciu dożylnym lub podskórnym w zalecanej dawce 1,3 mg/m² pc. 2x/tydz. Przez 2 tyg. w dniach 1., 4., 8. i 11. w 28 dniowym cyklu leczenia. Opisany 4-tyg. okres jest uważany za 1 cykl leczenia. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek produktu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Deksametazon podaje się doustnie w dawce 40 mg w dniach 1., 2., 3., 4., 8., 9., 10. i 11 cyklu leczenia. Talidomid podaje się doustnie w dawce 50 mg/dobę w dniach 1-14 i jeśli dawka jest tolerowana zwiększa się ją następnie do 100 mg/dobę w dniach 15-28, a następnie do 200 mg/dobę od cyklu 2, szczegóły patch ChPL. Podaje się 4 cykle leczenia skojarzonego. Zaleca się, aby pacjenci z co najmniej częściową odpowiedzią otrzymali 2 dodatkowe cykle. Dostosowanie dawkowania u pacjentów, którzy kwalifikują się do przeszczepienia. W razie potrzeby dostosowania dawki produktu należy przestrzegać określonych dla monoterapii zaleceń modyfikacji dawki. Ponadto, gdy produkt podaje się w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami, należy rozważyć odpowiednie zmniejszenie dawek tych produktów w razie toksyczności zgodnie z zaleceniami w odpowiednich ChPL. Dawkowanie u wcześniej nieleczonych pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza (ang. MCL). Terapia skojarzona z rytuksymabem, cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem (BzR-CAP). Produkt podaje się we wstrzyknięciu dożylnym lub podskórnym w zalecanej dawce 1,3 mg/m² pc. 2x/tydz. Przez 2 tyg. w dniach 1., 4., 8. i 11. po czym następuje 10-dniowy okres przerwy w dniach 12-21. Opisany 3-tyg. okres jest uważany za 1 cykl leczenia. Zaleca się podanie 6 cykli bortezomibu, chociaż pacjentom z potwierdzoną pierwszą odpowiedzią w cyklu 6. można podać dodatkowo 2 cykle bortezomibu. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek produktu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Następujące produkty lecznicze podaje się dożylnie w dniu 1. każdego 3-tyg. cyklu bortezomibu: rytuksymab w dawce 375 mg/m², cyklofosfamid w dawce 750 mg/m² i doksorubicyna w dawce 50 mg/m². Prednizon podaje się doustnie w dawce 100 mg/m² w dniach 1., 2., 3., 4. i 5. każdego cyklu bortezomibu. Dostosowanie dawki podczas leczenia pacjentów z wcześniej nieleczonym chłoniakiem z komórek płaszcza. Przed rozpoczęciem nowego cyklu terapeutycznego: liczba płytek krwi powinna wynosić ≥100 000/µl, a bezwzględna liczba neutrofili powinna wynosić ≥1500/µl; liczba płytek krwi powinna wynosić ≥75 000/µl, u pacjentów z naciekiem szpiku kostnego lub sekwestracją śledziony; stężenie hemoglobiny ≥8 g/dl; toksyczność niehematologiczna nie powinna przekraczać stopnia 1. lub powinna osiągnąć stopień wyjściowy. Leczenie bortezomibem należy przerwać na początku jakiegokolwiek toksycznego działania niehematologicznego stopnia ≥3. (z wyłączeniem neuropatii) lub toksycznego działania na układ krwiotwórczy stopnia ≥3. Zgodnie z lokalną praktyką w celu leczenia toksycznego działania na układ krwiotwórczy można stosować czynniki stymulujące kolonie granulocytów. Należy rozważyć profilaktyczne zastosowanie czynników stymulujących kolonie granulocytów w razie powtarzających się opóźnień w podaniu cykli. W celu leczenia trombocytopenii, jeśli jest to klinicznie wskazane należy rozważyć przetoczenie płytek krwi. Modyfikacje dawkowania podczas terapii pacjentów z wcześniej nieleczonym chłoniakiem z komórek płaszcza. Toksyczność hematologiczna. Neutropenia stopnia ≥3 z gorączką, neutropenia stopnia 4 trwająca dłużej niż 7 dni, liczba płytek krwi <10 000/µl: należy wstrzymać terapię produktem do 2 tyg., aż bezwzględna liczba neutrofili wyniesie ≥750 /µl a liczba płytek krwi ≥25000 /µl. Jeśli po wstrzymaniu stosowania produktu, toksyczność nie ustąpi j.w. należy odstawić trwale produkt. Jeśli toksyczność ustąpi np. pacjent ma bezwzględną liczbę neutrofili ≥750 /µl a liczbę płytek krwi ≥25000 /µl, produkt można ponownie zacząć podawać ze zmniejszeniem dawki o 1 poziom dawkowania (z 1,3 mg/m² na 1 mg/m² lub z 1 mg/m² na 0,7 mg/m²). Jeżeli liczba płytek krwi w badaniu morfologicznym wynosi <25000 µl lub bezwzględna liczba neutrofili wynosi <750 µl w dniu podania dawki produktu (innym niż dzień 1.): należy wstrzymać terapię produktem. Stopień toksyczności niehematologicznej ≥3 uznany za związany z produktem. Terapię produktem należy wstrzymać do czasu, aż objawy toksyczności osłabną do stopnia 2. lub niższego. Następnie produkt można ponownie zacząć podawać ze zmniejszeniem dawki o 1 poziom dawkowania (z 1,3 mg/m² na 1 mg/m² lub z 1 mg/m² na 0,7 mg/m²). W przypadku bólów neuropatycznych i/lub neuropatii obwodowej związanej/związanych z podawaniem bortezomibu należy utrzymać i/lub zmodyfikować dawkowanie produktu wg schematu przedstawionego w ChPL. Ponadto, gdy bortezomib podaje się w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami, należy rozważyć odpowiednie zmniejszenie dawek tych produktów w razie toksyczności zgodnie z zaleceniami w odpowiednich ChPL. Pacjenci w podeszłym wieku. Brak danych sugerujących konieczność dostosowywania dawki produktu u pacjentów ≥65 rż. ze szpiczakiem mnogim lub z chłoniakiem z komórek płaszcza. Brak badań dotyczących stosowania bortezomib u pacjentów w podeszłym wieku z wcześniej nieleczonym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do chemioterapii dużymi dawkami cytostatyków w połączeniu z przeszczepieniem hematopoetycznych komórek macierzystych. Dlatego nie można opracować zaleceń dawkowania dla tej populacji. W badaniu u pacjentów z wcześniej nieleczonym chłoniakiem z komórek płaszcza, 42,9% pacjentów otrzymujących bortezomib było w wieku 65-74 lat a 10,4 % miało co najmniej 75 lat. W drugiej grupie pacjentów oba schematy BzR-CAP oraz R-CHOP były gorzej tolerowane. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby nie jest wymagane dostosowywanie dawki i powinni oni otrzymywać zalecaną dawkę. Pacjentom z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby produkt należy zacząć podawać w zmniejszonej dawce 0,7 mg/m² we wstrzyknięciach podczas 1-szego cyklu terapii. Następnie w zależności od tolerancji pacjenta należy rozważyć zwiększenie dawki do 1,0 mg/m², lub dalsze zmniejszenie dawki do 0,5 mg/m². Zalecane dostosowywanie dawki początkowej produktu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby: łagodne zaburzenia: dawkowanie bez zmian; umiarkowane zaburzenia (bilirubina >1,5-3x GGN, aktywność AspAT jakakolwiek), ciężkie zaburzenia (bilirubina >3x GGN, aktywność AspAT jakakolwiek): zmniejszyć dawkę do 0,7 mg/m² w 1-szym cyklu terapii. W zależności od tolerancji pacjenta należy rozważyć zwiększenie dawki do 1,0 mg/m², lub dalsze zmniejszenie dawki do 0,5 mg/m². Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (Cr_Cl >20 ml/min/1,73 m² pc.) farmakokinetyka bortezomibu jest niezmieniona; dlatego nie ma potrzeby dostosowywania dawki u tych pacjentów. Nie wiadomo, czy farmakokinetyka bortezomibu jest zmieniona u pacjentów niedializowanych (Cr_Cl <20 ml/min/1,73 m² pc.), z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Ponieważ dializa może zmniejszać stężenie bortezomibu, produkt powinien być podawany po zabiegu dializy. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci do 18 lat. Brak zaleceń dotyczących dawkowania.

Leczenie musi zostać rozpoczęte i być prowadzone pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza z doświadczeniem w stosowaniu chemioterapii. Lek musi być zrekonstytuowany przez wykwalifikowany personel medyczny. Lek - proszek do sporządzania roztw. do wstrzykiwań można podawać dożylnie lub podskórnie. Produktu leczniczego nie należy podawać innymi drogami. Podanie dooponowe skutkowało zgonem. Instrukcja dotycząca przygotowania produktu leczniczego przed podaniem. Wstrzyknięcie dożylne. Przygotowany roztwór leku, 3,5 mg podawany jest we wstrzyknięciu dożylnym, w formie bolusa trwającego 3-5 sek., za pośrednictwem cewnika umieszczonego w żyle obwodowej lub centralnej, po którym cewnik należy przepłukać roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań o stężeniu 9 mg/ml (0,9%). Pomiędzy kolejnymi dawkami leku powinny upłynąć co najmniej 72 h. Wstrzyknięcie podskórne.Przygotowany roztw. leku, 3,5 mg podawany jest podskórnie w udo (lewe lub prawe) bądź w brzuch (po lewej lub prawej stronie). Roztw. należy wstrzyknąć podskórnie pod kątem 45-90°. Miejsca wykonywania kolejnych wstrzyknięć powinny być zmieniane. W przypadku wystąpienia reakcji w miejscu wstrzyknięcia po podskórnym podaniu leku zaleca się podskórne podanie mniej stężonego roztw. leku (lek, 3,5 mg w celu uzyskania stężenia 1 mg/ml zamiast stężenia 2,5 mg/ml) lub zmianę drogi podawania na podanie dożylne. Gdy lek podaje się w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi, należy zapoznać się z zaleceniami podawania zawartymi w odpowiednich ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną, boron lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ostra rozlana naciekowa choroba płuc i osierdzia. Podczas podawania leku w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL w celu uzyskania informacji na temat dodatkowych przeciwwskazań.

Podczas stosowania leku w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi przed rozpoczęciem leczenia należy zapoznać się z odpowiednią ChPL. Przed zastosowaniem talidomidu należy wykluczyć ciążę u pacjentki oraz zalecić stosowanie antykoncepcji. Stwierdzono zgony po przypadkowym dooponowym podaniu bortezomibu. Bortezomib 1 mg prosz. do sporz. roztw. do wstrzyk. podaje się wyłącznie dożylnie, podczas gdy bortezomib 3,5 mg prosz. do sporz. roztw. do wstrzyk. może być podawany dożylnie lub podskórnie. Nie należy podawać leku dooponowo. Podczas leczenia bortezomibem bardzo często obserwowano toksyczne działanie na układ pokarmowy, w tym nudności, biegunkę, wymioty i zaparcia. Obserwowano niezbyt często przypadki niedrożności jelit. Dlatego też pacjentów cierpiących na zaparcia należy uważnie monitorować. Podczas leczenia bortezomibem bardzo często występują objawy toksyczności hematologicznej (małopłytkowość, neutropenia i niedokrwistość). W badaniach u pacjentów z nawracającym szpiczakiem mnogim leczonych bortezomibem oraz u pacjentów z wcześniej nieleczonym chłoniakiem z komórek płaszcza, leczonych bortezomibem w skojarzeniu z rytuksymabem, cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem (BzR-CAP), jednym z najczęściej występujących objawów toksyczności hematologicznej była przemijająca małopłytkowość. Liczba płytek krwi była najmniejsza w 11. dniu każdego cyklu leczenia bortezomibem i zwykle wracała do normy w następnym cyklu. Nie stwierdzono oznak skumulowanej małopłytkowości. Najmniejsza liczba płytek krwi wynosiła około 40% wartości początkowej w badaniach dotyczących monoterapii szpiczaka mnogiego oraz 50% w badaniach dotyczących chłoniaka z komórek płaszcza. U uczestniczących w badaniu pacjentów z zaawansowanym szpiczakiem mnogim nasilenie małopłytkowości było związane z liczbą płytek krwi przed rozpoczęciem leczenia: jeżeli początkowe wartości były mniejsze niż 75 000/µl u 90% spośród 21 pacjentów liczba płytek krwi wynosiła ≤25 000/µl, w tym u 14% pacjentów liczba płytek krwi była <10 000/µl, natomiast, gdy początkowe wartości były większe niż 75 000/µl zaledwie u 14% spośród 309 pacjentów liczba płytek krwi wynosiła ≤25 000/µl. U pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza (badanie LYM-3002) częściej stwierdzano (56,7% w porównaniu z 5,8%) małopłytkowość ≥ stopnia 3. w grupie leczonej bortezomibem (BzR-CAP) w porównaniu z grupą nieleczoną bortezomibem (rytuksymab, cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna i prednizon [R-CHOP]). Obie badane grupy pacjentów były podobne w zakresie całkowitej częstości zdarzeń krwotocznych (6,3% w grupie leczonej BzR-CAP oraz 5,0% w grupie otrzymującej R-CHOP), a także zdarzeń krwotocznych stopnia 3. i wyższych (BzR-CAP: 4 pacjentów [1,7%]; R-CHOP: 3 pacjentów [1,2%]). W grupie BzR-CAP 22,5% pacjentów miało przetoczenie płytek krwi w porównaniu z 2,9% pacjentów w grupie otrzymującej R-CHOP. Podczas leczenia bortezomibem stwierdzano krwawienia żołądkowo-jelitowe i śródmózgowe. Dlatego liczbę płytek krwi należy kontrolować przed podaniem każdej dawki bortezomibu. Leczenie bortezomibem należy wstrzymać jeśli liczba płytek krwi wynosi <25 000/µl lub ≤30 000/µl dla leczenia skojarzonego z melfalanem i prednizonem. Należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka, szczególnie u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką małopłytkowością i czynnikami ryzyka wystąpienia krwawienia. Podczas leczenia bortezomibem należy często wykonywać pełną morfologię krwi z rozmazem i oznaczeniem liczby płytek krwi. Jeśli jest to klinicznie wskazane należy rozważyć przetoczenie płytek krwi. U pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza stwierdzono przemijającą odwracalną neutropenię między cyklami, bez dowodów skumulowanej neutropenii. Liczba neutrofilów była najmniejsza w 11. dniu każdego cyklu leczenia bortezomibem i zazwyczaj wracała do wartości wyjściowej przed rozpoczęciem kolejnego cyklu. W badaniu LYM-3002 czynniki stymulujące kolonie stosowano u 78% pacjentów z grupy otrzymującej BzR-CAP oraz u 61% pacjentów z grupy R-CHOP. U pacjentów z neutropenią występuje większe ryzyko zakażeń, zaleca się więc monitorowanie przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia, aby w razie konieczności rozpocząć odpowiednie leczenie. W celu leczenia toksyczności hematologicznej można zastosować czynniki stymulujące kolonie granulocytów zgodnie z lokalnymi standardami. W przypadku powtarzających się opóźnień w podaniu kolejnych cykli leczenia należy rozważyć profilaktyczne zastosowanie czynników stymulujących kolonie granulocytów. U pacjentów leczonych produktem leczniczym zaleca się stosowanie profilaktyki przeciwwirusowej. W badaniu III fazy, przeprowadzonym w grupie nieleczonych wcześniej pacjentów ze szpiczakiem mnogim, ogólna częstość występowania półpaśca była większa u pacjentów, u których stosowano terapię skojarzoną: bortezomib, melfalan i prednizonu niż u pacjentów otrzymujących melfalan i prednizon (odpowiednio 14% i 4%). U pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza (badanie LYM-3002) częstość występowania półpaśca wyniosła 6,7% w grupie BzR-CAP oraz 1,2% w grupie R-CHOP. U pacjentów, u których istnieje ryzyko zakażenia wirusem HBV, przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego rytuksymab i bortezomib, należy zawsze wykonać badanie przesiewowe w kierunku zakażenia tym wirusem. Nosicieli wirusa zapalenia wątroby typu B oraz pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu B w wywiadzie należy uważnie monitorować podczas leczenia skojarzonego rytuksymabem i bortezomibem oraz po jego zakończeniu pod kątem wystąpienia objawów klinicznych i wyników laboratoryjnych wskazujących na czynne zakażenia wirusem HBV. Należy rozważyć profilaktykę przeciwwirusową. Dodatkowe informacje znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego zawierającego rytuksymab. U pacjentów leczonych bortezomibem bardzo rzadko stwierdzano przypadki zakażenia wirusem John Cunningham (JC) o nieznanej przyczynie, skutkujące PML i zgonem. Pacjenci z rozpoznaną PML otrzymywali wcześniejsze lub towarzyszące leczenie immunosupresyjne. Większość przypadków PML została zdiagnozowana w ciągu 12 miesięcy od podania pierwszej dawki bortezomibu. Jako część diagnostyka różnicowej zaburzeń OUN należy regularnie monitorować pacjentów w kierunku wystąpienia jakichkolwiek nowych objawów neurologicznych lub pogorszenia istniejących objawów, które mogą sugerować PML. W przypadku podejrzenia PML pacjentów należy skierować do lekarza specjalisty oraz rozpocząć odpowiednią procedurę diagnostyczną PML. Należy przerwać podawanie leku w przypadku rozpoznania PML. Leczenie bortezomibem bardzo często wiąże się z wystąpieniem neuropatii obwodowej, głównie czuciowej. Obserwowano również przypadki ciężkiej neuropatii ruchowej, z towarzyszącą jej lub nie, obwodową neuropatią czuciową. Zapadalność na neuropatię obwodową zwiększa się już po krótkim okresie stosowania leku, a jej największe nasilenie obserwuje się w 5. cyklu leczenia. Zaleca się uważne monitorowanie pacjentów pod kątem wystąpienia objawów neuropatii, takich jak: uczucie pieczenia, hiperestezja, hipoestezja, parestezja, uczucie dyskomfortu, ból neuropatyczny lub osłabienie. W badaniu III fazy, w którym porównywano dożylne i podskórne podawanie bortezomibu, częstość występowania neuropatii obwodowej ≥ stopnia 2. wyniosła 24% po podaniu podskórnym oraz 41% po podaniu dożylnym (p = 0,0124). Neuropatia obwodowa ≥ stopnia 3. wystąpiła u 6% pacjentów po podaniu podskórnym oraz u 16% pacjentów po podaniu dożylnym (p = 0,0264). Częstość występowania neuropatii obwodowej wszystkich stopni podczas leczenia bortezomibem podawanym dożylnie była mniejsza w przeprowadzonych w przeszłości badaniach dotyczących dożylnego podawania bortezomibu niż w badaniu MMY-3021. U pacjentów z nowo rozpoznaną neuropatią obwodową lub pogorszeniem przebiegu już istniejącej neuropatii obwodowej należy przeprowadzić ocenę neurologiczną. Może być również konieczna zmiana dawki, schematu dawkowania lub drogi podania na podskórną. Dostępne są różne metody leczenia neuropatii, w tym leczenie objawowe. U pacjentów leczonych produktem leczniczym w skojarzeniu z lekami o ustalonym związku z występowaniem neuropatii (np. talidomidem) należy rozważyć wczesne i regularne monitorowanie z oceną neurologiczną, w kierunku wystąpienia objawów neuropatii wywołanej leczeniem, a także odpowiednie zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. Poza neuropatią obwodową za niektóre działania niepożądane, takie jak niedociśnienie ortostatyczne i ciężkie zaparcia z niedrożnością jelit, może odpowiadać neuropatia autonomiczna. Informacje dotyczące neuropatii autonomicznej oraz jej wpływu na wyżej wymienione działania niepożądane są ograniczone. U pacjentów bez napadów drgawkowych lub padaczki w wywiadzie niezbyt często obserwowano występowanie drgawek. Podczas leczenia pacjentów z jakimikolwiek czynnikami ryzyka napadów drgawkowych należy zachować szczególną ostrożność. Leczenie bortezomibem często wiąże się z niedociśnieniem ortostatycznym. Działania niepożądane obserwowane podczas leczenia mają w większości nasilenie od łagodnego do umiarkowanego. Pacjenci, u których podczas leczenia bortezomibem (podawanym dożylnie) występowało niedociśnienie ortostatyczne przed rozpoczęciem leczenia nie zgłaszali jego występowania. U większości pacjentów konieczne było zastosowanie leczenia z powodu niedociśnienia ortostatycznego. U nielicznych pacjentów z niedociśnieniem ortostatycznym występowały epizody omdleń. Niedociśnienie ortostatyczne nie było ściśle związane ze wstrzyknięciem bortezomibu w bolusie. Mechanizm tego zjawiska nie jest znany, niemniej może być częściowo spowodowane neuropatią układu autonomicznego. Neuropatia układu autonomicznego może być związana z podawaniem bortezomibu albo bortezomib może nasilać już istniejące schorzenie, takie jak neuropatia cukrzycowa lub amyloidowa. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z omdleniami w wywiadzie otrzymujących leki mogące powodować niedociśnienie lub pacjentów odwodnionych wskutek nawracających biegunek lub wymiotów. Leczenie niedociśnienia ortostatycznego może obejmować dostosowanie dawek leków przeciwnadciśnieniowych, nawodnienie pacjenta, podanie mineralokortykosteroidów lub sympatykomimetyków. Pacjentów należy poinformować o konieczności zasięgnięcia porady lekarza jeśli wystąpią zawroty głowy, zamroczenie lub omdlenie. Odnotowywano przypadki wystąpienia zespołu PRES u pacjentów otrzymujących bortezomib. Zespół PRES to rzadkie, często odwracalne, szybko rozwijające się schorzenie neurologiczne, które może objawiać się napadami drgawkowymi, nadciśnieniem tętniczym, bólem głowy, letargiem, splątaniem, ślepotą i innymi zaburzeniami wzrokowymi oraz neurologicznymi. Rozpoznanie należy potwierdzić metodami obrazowania mózgu, ze wskazaniem na magnetyczny rezonans jądrowy (MRI). U pacjentów, u których wystąpił zespół PRES zaleca się odstawienie produktu leczniczego. Podczas leczenia bortezomibem zaobserwowano rozwój ostrej lub zaostrzenie istniejącej zastoinowej niewydolności serca i/lub zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory serca. Zatrzymanie płynów może być czynnikiem predysponującym do wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych niewydolności serca. Pacjenci z chorobą serca lub z czynnikami ryzyka jej wystąpienia, powinni być ściśle monitorowani. W badaniach klinicznych obserwowano pojedyncze przypadki wydłużenia odstępu QT o nieustalonej przyczynie. U pacjentów otrzymujących bortezomib zaobserwowano rzadkie przypadki ostrych chorób płuc z tworzeniem się rozlanych nacieków o nieznanej etiologii, takiej jak zapalenie płuc, śródmiąższowe zapalenie płuc, nacieki w płucach oraz zespół ostrej niewydolności oddechowej (ang. ARDS). Niektóre z tych zdarzeń zakończyły się zgonem pacjenta. Zaleca się wykonanie badania rentgenowskiego klatki piersiowej przed rozpoczęciem leczenia, aby określić stan wyjściowy do oceny potencjalnych zmian w płucach po leczeniu. W przypadku pojawienia się nowych lub nasilenia istniejących objawów ze strony układu oddechowego (np. kaszel, duszność) należy niezwłocznie przeprowadzić diagnostykę i wdrożyć właściwe leczenie. Należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka przed kontynuacją leczenia produktem leczniczym. W badaniu klinicznym 2 pacjentów (z dwóch) otrzymujących z powodu nawrotu ostrej białaczki szpikowej cytarabinę w dużej dawce (2 g/m²/dobę) w postaci ciągłego wlewu przez 24 h równocześnie z daunorubicyną i bortezomibem zmarło z powodu ARDS na wczesnym etapie leczenia, a badanie zostało zakończone. Dlatego też leczenie skojarzone z cytarabiną w dużej dawce (2 g/m²/dobę) w ciągłym wlewie przez 24 h nie jest zalecane. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim często obserwowano powikłania ze strony nerek. Pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy uważnie monitorować. Bortezomib jest metabolizowany przez enzymy wątrobowe. Narażenie na bortezomib zwiększa się u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Tym pacjentom należy podawać zmniejszone dawki produktu leczniczego, i uważnie monitorować objawy toksyczności. U pacjentów otrzyjmujących bortezomib i inne produkty lecznicze, oraz cierpiących na ciężkie choroby współistniejące, obserwowano rzadkie przypadki niewydolności wątroby. Inne obserwowane zaburzenia czynności wątroby obejmowały zwiekszenie stężenia enzymów wątrobowych, hiperbilirubinemię oraz zapalenie wątroby. Zmiany te mogą być odwracalne po przerwaniu leczenia bortezomibem. Ponieważ bortezomib jest produktem leczniczym cytotoksycznym i może gwałtownie zabijać nowotworowe komórki plazmatyczne oraz komórki MCL, mogą pojawić się powikłania w postaci zespołu rozpadu guza. Ryzykiem wystąpienia zespołu rozpadu guza obarczeni są pacjenci, u których przed leczeniem masa nowotworu była duża. Pacjentów tych należy uważnie monitorować i podjąć odpowiednie środki ostrożności. Należy ściśle monitorować pacjentów, którym bortezomib podaje się w skojarzeniu z silnymiinhibitorami enzymu CYP3A4. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania bortezomibu w skojarzeniu z substratami enzymu CYP3A4 lub CYP2C19. U pacjentów przyjmujących doustne leki przeciwcukrzycowe należy potwierdzić prawidłowe parametry czynności wątroby i zachować ostrożność. Potencjalne reakcje związane z kompleksami immunologicznymi, takie jak reakcje typu choroby posurowiczej, zapalenie wielostawowe z towarzyszącą wysypką oraz proliferacyjne kłębuszkowe zapalenie nerek obserwowano niezbyt często. W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji należy przerwać leczenie bortezomibem. Bortezomib może wywierać umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Przyjmowanie bortezomibu może wiązać się z wystąpieniem zmęczenia (bardzo często), zawrotów głowy (często), omdleń (niezbyt często), niedociśnienia ortostatycznego lub niewyraźnego widzenia (często). Dlatego pacjenci muszą zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Badania in vitro wskazują, że bortezomib jest słabym inhibitorem izoenzymów 1A2, 2C9, 2C19, 2D6 oraz 3A4 cytochromu P450 (CYP). Ponieważ udział enzymu CYP2D6 w metabolizmie bortezomibu jest ograniczony (7%), nie należy spodziewać się wpływu na metabolizm bortezomibu u pacjentów z fenotypowo małą aktywnością enzymu CYP2D6. Badania interakcji lekowych oceniających wpływ ketokonazolu, silnego inhibitora enzymu CYP3A4, na farmakokinetykę bortezomibu (podawanego dożylnie) na podstawie danych pochodzących od 12 pacjentów wykazano średnie zwiększenie wartości AUC bortezomibu o 35% (CI_90% [1,032-1,772]). Dlatego należy ściśle monitorować pacjentów, u których stosuje się leczenie skojarzone bortezomibem z silnie działającymi inhibitorami enzymu CYP3A4 (np. ketokonazolem, rytonawirem). W badaniu interakcji lekowych oceniającym wpływ omeprazolu, silnego inhibitora enzymu CYP2C19, na farmakokinetykę bortezomibu (podawanego dożylnie) nie stwierdzono istotnego wpływu na farmakokinetykę bortezomibu w oparciu o dane uzyskane od 17 pacjentów. W badaniu interakcji lekowych oceniającym wpływ ryfampicyny, silnego induktora enzymu CYP3A4, na farmakokinetykę bortezomibu (podawanego dożylnie) na podstawie danych pochodzących od 6 pacjentów wykazano średnie zmniejszenie wartości AUC dla bortezomibu o 45%. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania bortezomibu z silnymi induktorami enzymu CYP3A4 (np. ryfampicyną, karbamazepiną, fenytoiną, fenobarbitalem i dziurawcem zwyczajnym) ze względu na zmniejszenie skuteczności. W tym samym badaniu interakcji lekowych, oceniano wpływ deksametazonu, słabego induktora enzymu CYP3A4, na farmakokinetykę bortezomibu (podawanego dożylnie) na podstawie danych od 7 pacjentów nie stwierdzono istotnego wpływu na farmakokinetykę bortezomibu. W badaniu interakcji lekowych, oceniano wpływ melfalanu z prednizonem na farmakokinetykę bortezomibu (podawanego dożylnie) na podstawie danych od 21 pacjentów wykazano średnie zwiększenie AUC dla bortezomibu o 17%. Wynik ten nie jest uważany za istotny klinicznie. Podczas badań klinicznych u pacjentów z cukrzycą przyjmujących doustne leki hipoglikemizujące niezbyt często i często obserwowano występowanie hipo- i hiperglikemii. U pacjentów leczonych produktem leczniczym przyjmujących doustne leki przeciwcukrzycowe może być konieczne uważne monitorowanie stężenia glukozy we krwi oraz dostosowanie dawek leków przeciwcukrzycowych.

Pacjenci płci męskiej i żeńskiej będący w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas i do 3 m-cy po zakończeniu leczenia. Brak danych klinicznych dotyczących ekspozycji na bortezomib w okresie ciąży. Badanie teratogennego wpływu bortezomibu nie zostało przeprowadzone. Badania niekliniczne, podczas których bortezomib był podawany ciężarnym samicom szczurów i królików w maksymalnych tolerowanych przez nie dawkach nie wykazały wpływu na rozwój zarodka/płodu. Nie przeprowadzono badań na zwierzętach mających na celu określenie wpływu bortezomibu na przebieg porodu oraz rozwój pourodzeniowy. Produktu leczniczego nie należy stosować w czasie ciąży, chyba że stan kliniczny pacjentki tego wymaga. Jeżeli produkt leczniczy jest stosowany w okresie ciąży lub gdy pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia należy poinformować ją o potencjalnych zagrożeniach dla płodu. Talidomid jest substancją czynną o znanym działaniu teratogennym u ludzi, obejmującym ciężkie wady wrodzone zagrażające życiu. Talidomid jest przeciwwskazany w czasie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, jeśli nie zostały spełnione wszystkie warunki programu zapobiegania ciąży podczas leczenia talidomidem. Pacjentki przyjmujące lek w skojarzeniu z talidomidem powinny przestrzegać warunków programu zapobiegania ciąży podczas leczenia talidomidem. W celu uzyskania dodatkowych informacji, patrz ChPL zawierającego talidomid. Brak danych dotyczących przenikania bortezomibu do mleka ludzkiego. Podczas leczenia produktem leczniczym należy przerwać karmienie piersią, ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u niemowląt i dzieci. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu bortezomibu na płodność.

Ciężkie działania niepożądane zgłaszane niezbyt często podczas leczenia bortezomibem obejmowały: niewydolność serca, zespół rozpadu guza, nadciśnienie płucne, zespół tylnej odwracalnej encefalopatii i ostre rozlane naciekowe choroby płuc. Rzadko obserwowano neuropatię autonomiczną. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi podczas leczenia bortezomibem były: nudności, biegunka, zaparcia, wymioty, zmęczenie, gorączka, małopłytkowość, niedokrwistość, neutropenia, neuropatia obwodowa (w tym czuciowa), ból głowy, parestezja, zmniejszenie apetytu, duszność, wysypka, półpasiec i bóle mięśni. Szpiczak mnogi. Działania niepożądane wymienione w tabeli 7 zostały uznane przez badaczy za co najmniej prawdopodobnie lub potencjalnie związane z bortezomibem. Zawarte poniżej działania niepożądane opierają się na zintegrowanym zestawie danych od 5476 pacjentów, spośród których 3996 było leczonych bortezomibem w dawce 1,3 mg/m². W celu leczenia szpiczaka mnogiego Bortezomib został podany 3974 pacjentom. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) półpasiec (włącznie z postacią rozsianą i oczną), zapalenie płuc, opryszczka, zakażenia grzybicze; (niezbyt często) zakażenia, zakażenia bakteryjne, zakażenia wirusowe, posocznica (w tym wstrząs septyczny), odoskrzelowe zapalenie płuc, zakażenie wirusem opryszczki, opryszczkowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu, bakteriemia (w tym wywołana gronkowcami), jęczmień, grypa, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie związane z obecnością cewnika, zakażenie skóry, zakażenie ucha, zakażenie gronkowcami, zakażenie w obrębie zęba; (rzadko) zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (w tym bakteryjne), zakażenie wirusem Epsteina-Barra, opryszczka narządów płciowych, zapalenie migdałków, zapalenie wyrostka sutkowatego, zespół zmęczenia po infekcji wirusowej. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (rzadko) nowotwór złośliwy, białaczka plazmocytowa, rak nerkowokomórkowy, guz, ziarniniak grzybiasty, nowotwór łagodny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) małopłytkowość, neutropenia, niedokrwistość; (często) leukopenia, limfopenia; (niezbyt często) pancytopenia, gorączka neutropeniczna, koagulopatia, leukocytoza, limfadenopatia, niedokrwistość hemolityczna; (rzadko) rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe, trombocytoza, zespół nadlepkości, zaburzenia płytek krwi NOS, plamica małopłytkowa, zaburzenia krwi NOS, skaza krwotoczna, naciek limfocytarny. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość; (rzadko) wstrząs anafilaktyczny, amyloidoza, reakcja kompleksów immunologicznych typu III. Zaburzenia endokrynologiczne: (Niezbyt często) zespół Cushing’a, nadczynność tarczycy, nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego; (rzadko) niedoczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszenie apetytu; (często) odwodnienie, hipokaliemia, hiponatremia, nieprawidłowa glikemia, hipokalcemia, nieprawidłowości enzymatyczne; (niezbyt często) zespół rozpadu guza, nieprawidłowy rozwój, hipomagnezemia, hipofosfatemia, hiperkaliemia, hiperkalcemia, hipernatremia, nieprawidłowe stężenie kwasu moczowego, cukrzyca, retencja płynów; (rzadko) hipermagnezemia, kwasica, zaburzenia równowagi elektrolitowej, nadmiar płynów, hipochloremia, hipowolemia, hiperchloremia, hiperfosfatemia, zaburzenia metaboliczne, zespół niedoboru wit. z grupy B, niedobór wit. B₁₂, dna moczanowa, zwiększenie apetytu, nietolerancja alkoholu. Zaburzenia psychiczne: (często) zaburzenia i zmiany nastroju, zaburzenia lękowe, zaburzenia snu i problemy ze snem; (niezbyt często) choroba psychiczna, halucynacje, zaburzenia psychotyczne, splątanie, bezsenność; (rzadko) myśli samobójcze, zaburzenia adaptacyjne, delirium, zmniejszenie libido. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) neuropatie, obwodowa neuropatia czuciowa, dyzestezja, nerwoból; (często) neuropatia ruchowa, utrata świadomości (w tym omdlenie), zawroty głowy, zaburzenia odczuwania smaku, letarg, ból głowy; (niezbyt często) drżenie, obwodowa neuropatia czuciowo-ruchowa, dyskineza, zaburzenia koordynacji móżdżkowej i równowagi, zaburzernia pamięci (z wykluczeniem otępienia), encefalopatia, zespół tylnej odwracalnej encefalopatii, neurotoksyczność, zaburzenia drgawkowe, neuralgia popółpaścowa, zaburzenia mowy, zespół niespokojnych nóg, migrena, rwa kulszowa, zaburzenia uwagi, nieprawidłowe odruchy, zaburzenia węchu; (rzadko) krwotok mózgowy, krwotok śródczaszkowy (w tym podpajęczynówkowy), obrzęk mózgu, przemijający napad niedokrwienny, śpiączka, zaburzenia równowagi autonomicznego układu nerwowego, neuropatia autonomiczna, porażenie nerwów czaszkowych, paraliż, porażenie, zamroczenie, zespół pnia mózgu, zaburzenia mózgowo-naczyniowe, uszkodzenie korzeni nerwowych, nadmierna aktywność psychomotoryczna, ucisk rdzenia kręgowego, zaburzenia funkcji poznawczych, dysfunkcja ruchowa, zaburzenia układu nerwowego, zapalenie korzeni nerwowych, ślinienie się, hipotonia. Zaburzenia oka: (często) obrzęk oka, zaburzenia wzroku, zapalenie spojówek; (niezbyt często) krwotok do gałki ocznej, zakażenie powieki, zapalenie gałki ocznej, podwójne widzenie, zespół suchego oka, podrażnienie oka, ból oka, nasilone łzawienie, wydzielina z oka; (rzadko) zmiana chorobowa rogówki, wytrzeszcz, zapalenie siatkówki, mroczki, zaburzenia oka (w tym powieki), nabyte zapalenie gruczołu łzowego, fotofobia, fotopsja, neuropatia nerwu wzrokowego, różne stopnie upośledzenie wzroku (w tym ślepota). Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy; (niezbyt często) zaburzenia słuchu (w tym szumy), upośledzenie słuchu (do głuchoty włącznie), dyskomfort uszu; (rzadko) krwotok z uszu, zapalenie nerwu przedsionkowego, zaburzenia uszu. Zaburzenia serca: (niezbyt często) tamponada serca, zatrzymanie krążenia, migotanie serca (w tym przedsionków), niewydolność serca (w tym lewej i prawej komory), arytmia, częstoskurcz, kołatanie serca, dławica piersiowa, zapalenie osierdzia (w tym wysięk osierdziowy), kardiomiopatia, dysfunkcja komór, rzadkoskurcz; (rzadko) trzepotanie przedsionków, zawał mięśnia sercowego, blok przedsionkowo-komorowy, zaburzenia sercowo-naczyniowe (w tym wstrząs kardiogenny), zaburzenia rytmu typu Torsade de pointes, dławica piersiowa niestabilna, zaburzenia zastawek serca, niewydolność tętnic wieńcowych, zatrzymanie zatokowe. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, nadciśnienie tętnicze; (niezbyt często) incydent naczyniowo-mózgowy, zakrzepica żył głębokich, krwotok, zakrzepowe zapalenie żył (w tym powierzchownych), zapaść krążeniowa (w tym wstrząs hipowolemiczny), zapalenie żył, zaczerwienienie twarzy, krwiak (w tym okołonerkowy), zaburzenia krążenia obwodowego, zapalenie naczyń, przekrwienie (w tym oczu); (Rzadko) zatorowość obwodowa, obrzęk limfatyczny, bladość, erytromelalgia (czerwienica bolesna kończyn), rozszerzenie naczyń krwionośnych, zmiana zabarwienia żył, niewydolność żylna. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, krwawienie z nosa, zakażenia górnych lub dolnych dróg oddechowych, kaszel; (niezbyt często) zatorowość płucna, wysięk opłucnowy, obrzęk płuc (w tym ostry), krwawienie do pęcherzyków płucnych, skurcz oskrzeli, przewlekła obturacyjna choroba płuc, hipoksemia, przekrwienie dróg oddechowych, hipoksja, zapalenie opłucnej, czkawka, wyciek z nosa, dysfonia, sapanie; (rzadko) niewydolność oddechowa, zespół ostrej niewydolności oddechowej, bezdech, odma opłucnowa, niedodma, nadciśnienie płucne, krwioplucie, hiperwentylacja, duszność w pozycji leżącej, zapalenie płuc, kwasica oddechowa, przyspieszenie oddechu (tachypnoea), włóknienie płuc, zaburzenia oskrzeli, hipokapnia, śródmiąższowa choroba płuc, nacieki w płucach, ucisk w gardle, suchość w gardle, zwiększone wydzielanie w górnych drogach oddechowych, podrażnienie gardła, zespół kaszlowy górnych dróg oddechowych. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności i wymioty, biegunka, zaparcia; (często) krwotok żołądkowo-jelitowy (w tym śluzówkowy), niestrawność, zapalenie jamy ustnej, rozdęcie brzucha, ból jamy ustnej i gardła, ból brzucha (w tym żołądka, jelit i śledziony), zaburzenia w jamie ustnej, wzdęcia; (niezbyt często) zapalenie trzustki (w tym przewlekłe), krwiste wymioty, obrzęk warg, niedrożność układu pokarmowego (w tym jelit), dyskomfort w jamie brzusznej, owrzodzenia jamy ustnej, zapalenie jelit, zapalenie żołądka, krwawienie z dziąseł, choroba refluksowa przełyku, zapalenie jelita grubego (w tym spowodowane bakteriami Clostridium difficile), niedokrwienne zapalenie jelita grubego,zapalenie żołądkowo-jelitowe, dysfagia, zespół jelita drażliwego, zaburzenia układu pokarmowego, obłożenie języka, zaburzenia motoryki żołądkowo-jelitowej, zaburzenia gruczołów ślinowych; (rzadko) ostre zapalenie trzustki, zapalenie otrzewnej, obrzęk języka, wodobrzusze, zapalenie przełyku, zapalenie warg, nietrzymanie stolca, atonia zwieracza odbytu, kamienie kałowe, owrzodzenie i perforacja w obrębie żołądka i jelit przerost dziąseł, okrężnica olbrzymia, wydzielina z odbytu, pęcherze w jamie ustnej i gardle, ból warg, zapalenie przyzębia, szczelina odbytu, zmiana rytmu wypróżnień, ból odbytnicy, nieprawidłowe stolce. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) nieprawidłowości w aktywności enzymów wątrobowych; (niezbyt często) hepatotoksyczność (w tym zaburzenia wątroby), zapalenie wątroby, cholestaza; (rzadko) niewydolność wątroby, hepatomegalia, zespół Budd-Chiari, zapalenie wątroby wywołane wirusem cytomegalii, krwotok w obrębie wątroby, kamica żółciowa. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd, rumień, suchość skóry; (niezbyt często) rumień wielopostaciowy, pokrzywka, zespół Sweeta, toksyczne wykwity skórne, toksyczna-rozpływna nekroliza naskórka, zespół Stevens-Johnsona, zapalenie skóry, zaburzenia dotyczące włosów, wybroczyny, siniak, uszkodzenie skóry, plamica, guzki na skórze, łuszczyca, nadmierna potliwość, nocne poty, odleżyny, trądzik, pęcherze, zaburzenia pigmentacji; (rzadko) reakcje skórne, naciek limfocytarny Jessnera, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, krwotok podskórny, sinica marmurkowata, stwardnienie skóry, grudki, reakcja nadwrażliwości na światło, łojotok, zimne poty, zaburzenia skórne, przebarwienia skóry, owrzodzenia skóry, zaburzenia płytki paznokcia. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból mięśniowo-szkieletowy; (często) kurcze mięśni, ból kończyn, osłabienie mięśni; (niezbyt często) drgania mięśni, obrzęk stawów, zapalenie stawów, sztywność stawów, miopatie, uczucie ciężkości; (rzadko) rabdomioliza, zespółstawu skroniowo-żuchwowego, przetoka, wysięk stawowy, ból szczęki, choroby kości, zakażenia i zapalenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej, torbiel maziówkowa. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zaburzenia czynności nerek; (niezbyt często) ostra niewydolność nerek, przewlekła niewydolność nerek, zakażenia dróg moczowych, objawy przedmiotowe i podmiotowe z dróg moczowych, krwiomocz, zastój moczu, zaburzenia oddawania moczu, białkomocz, azotemia, skąpomocz, częstomocz; (rzadko) podrażnienie pęcherza moczowego. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) krwawienie z pochwy, ból narządów płciowych, zaburzenia erekcji; (rzadko) zaburzenia jąder, zapalenie gruczołu krokowego, zaburzenia piersi u kobiet, tkliwość najądrza, zapalenie najądrza, ból w miednicy, owrzodzenie sromu. Wady wrodzone, choroby rodzinne i genetyczne: (rzadko) aplazja, wady wrodzone układu pokarmowego, rybia łuska. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, zmęczenie, osłabienie; (często) obrzęk (w tym obwodowy), dreszcze, ból, złe samopoczucie; (niezbyt często) ogólne pogorszenie stanu zdrowia, obrzęk twarzy, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, zaburzenia błon śluzowych, ból w klatce piersiowej, zaburzenia chodu, uczucie zimna, wynaczynienie, powikłania związane z zastosowaniem cewnika naczyniowego, zmiany odczuwania pragnienia, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, uczucie zmian temperatury ciała, ból w miejscu wstrzyknięcia; (rzadko) zgon (w tym nagły), niewydolność wielonarządowa, krwotok w miejscu wstrzyknięcia, przepuklina (w tym rozwór), upośledzone gojenie, stan zapalny, zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia, tkliwość, owrzodzenie, drażliwość, pozasercowy ból w klatce piersiowej, ból w miejscu wprowadzenia cewnika, uczucie ciała obcego. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie mc.; (niezbyt często) hiperbilirubinemia, nieprawidłowe wyniki analiz białek, zwiększenie mc., nieprawidłowe wyniki badań krwi, zwiększenie stężenia białka C-reaktywnego; (rzadko) nieprawidłowe wyniki gazometrii we krwi, nieprawidłowy zapis EKG (w tym wydłużenie odcinka QT), nieprawidłowa wartość międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR), zmniejszenie pH żołądkowego, zwiększenie agregacji płytek, zwiększenie stężenia troponiny I, obecność wirusów potwierdzona serologicznie, nieprawidłowe wyniki badania ogólnego moczu. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (niezbyt często) upadek, kontuzja; (rzadko) reakcja poprzetoczeniowa, złamania, dreszcze, urazy twarzy, urazy stawów, oparzenia, skaleczenia, ból związany z zabiegiem, urazy po radioterapii. Procedury medyczne i chirurgiczne: (rzadko) aktywacja makrofagów. Chłoniak z komórek płaszcza (MCL): profil bezpieczeństwa bortezomibu u 240 pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza leczonych bortezomibem w dawce 1,3 mg/m² w skojarzeniu z rytuksymabem, cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem (BzR-CAP) w porównaniu z 242 pacjentami leczonymi rytuksymabem, cyklofosfamidem, doksorubicyną, winkrystyną i prednizonem [R-CHOP] był względnie zbliżony do obserwowanego u pacjentów ze szpiczakiem mnogim, a główne różnice opisano poniżej. Dodatkowe działania niepożądane stwierdzone podczas leczenia skojarzonego (BzR-CAP) to zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B (<1%) i niedokrwienie mięśnia sercowego (1,3%). Zbliżona częstość występowania tych zdarzeń w obu grupach terapeutycznych wskazuje, że nie mają one związku z zastosowaniem bortezomibu. Istotne różnice w populacji pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza w porównaniu z pacjentami uczestniczącymi w badaniach szpiczaka mnogiego to o ≥5% większa częstość występowania hematologicznych działań niepożądanych (neutropenii, małopłytkowości, leukopenii, niedokrwistości, limfopenii), czuciowej neuropatii obwodowej, nadciśnienia tętniczego, gorączki, zapalenia płuc, zapalenia jamy ustnej i zaburzeń dotyczących włosów. Poniżej przedstawiono działania niepożądane stwierdzone u ≥ 1% pacjentów, z podobną lub większą częstością w grupie leczonej BzR-CAP i z co najmniej prawdopodobodobnym lub potencjalnie możliwym związkiem przyczynowym ze składnikiem leczenia BzR-CAP. Uwzględniono również działania niepożądane stwierdzone w grupie leczonej schematem BzR-CAP uznane za co najmniej prawdopodobnie lub potencjalnie związane z bortezomibem na podstawie danych z wcześniejszych badań dotyczących szpiczaka mnogiego. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie płuc; (często) posocznica (w tym wstrząs septyczny), półpasiec (w tym postać rozsiana i oczna), zakażenia wirusem opryszczki, zakażenia bakteryjne, zakażenia górnych/dolnych dróg oddechowych, zakażenia grzybicze, opryszczka zwykła; (niezbyt często) zapalenie wątroby typu B, zakażenie, odoskrzelowe zapalenie płuc. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) trombocytopenia, gorączka neutropeniczna, neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, limfopenia; (niezbyt często) pancytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość; (niezbyt często) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszenie apetytu; (często) hipokaliemia, nieprawidłowa glikemia, hiponatremia, cukrzyca, retencja płynów; (niezbyt często) zespół rozpadu guza. Zaburzenia psychiczne: (często) zaburzenia snu i problemy ze snem. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) obwodowa neuropatia czuciowa, dyzestezja, neuralgia; (często) neuropatie, neuropatia ruchowa, utrata świadomości (w tym omdlenie), encefalopatia, obwodowa neuropatia czuciowo-ruchowa, zawroty głowy, zaburzenia smaku, neuropatia autonomiczna; (niezbyt często) zaburzenia równowagi układu autonomicznego. Zaburzenia oka: (często) nieprawidłowe widzenie. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zaburzenia słuchu (w tym szumy); (niezbyt często) zawroty głowy, upośledzenie słuchu (do głuchoty włącznie). Zaburzenia serca: (często) migotanie serca (w tym przedsionków), arytmia, niewydolność serca (w tym lewej i prawej komory), niedokrwienie mięśnia sercowego, dysfunkcja komór; (niezbyt często) zaburzenia sercowo-naczyniowe (w tym wstrząs kardiogenny). Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel, czkawka; (niezbyt często) zespół ostrej niewydolności oddechowej, zatorowość płucna, zapalenie płuc, nadciśnienie płucne, obrzęk płuc (w tym ostry). Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności i wymioty, biegunka, zapalenie jamy ustnej, zaparcia; (często) krwawienie z przewodu pokarmowego (w tym z błon śluzowych), wzdęcie brzucha, niestrawność, ból jamy ustnej i gardła, zapalenie żołądka, owrzodzenia jamy ustnej, dyskomfort w jamie brzusznej, dysfagia, zapalnie żołądka i jelit, ból brzucha (w tym żołądka, jelit i śledziony), zaburzenia jamy ustnej; (niezbyt często) zapalenie jelita grubego (w tym spowodowane bakteriami clostridium difficile). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) hepatotoksyczność (w tym zaburzenia wątroby); (niezbyt często) niewydolność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) zaburzenia dotyczące włosów; (często) świąd, zapalenie skóry, wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) kurcze mięśni, ból mięśniowo-kostny, ból kończyn. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zakażenie układu moczowego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, zmęczenie, osłabienie; (często) obrzęk (w tym obwodowy), dreszcze, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (Często) hiperbilirubinemia, nieprawidłowe wyniki analiz dotyczących białek, zmniejszenie mc., zwiększenie mc. Reaktywacja wirusa ospy i półpaśca. Szpiczak mnogi. U 26% pacjentów w grupie terapeutycznej Bz+M+P zastosowano profilaktykę przeciwwirusową. Częstość występowania półpaśca u pacjentów z grupy terapeutycznej Bz+M+P wyniosła 17% w porównaniu z 3% pacjentów, u których zastosowano profilaktykę przeciwwirusową. Chłoniak z komórek płaszcza. Profilaktykę przeciwwirusową zastosowano u 137 spośród 240 pacjentów (57%) w grupie terapeutycznej BzR-CAP. Częstość występowania półpaśca wśród pacjentów z grupy BzR-CAP wyniosła 10,7% u pacjentów bez profilaktycznego leczenia przeciwwirusowego w porównaniu z 3,6% u pacjentów, którzy stosowali profilaktykę przeciwwirusową. Zakażenia i reaktywacja wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV). Chłoniak z komórek płaszcza. Zakażenie wirusem HBV ze skutkiem śmiertelnym wystąpiło u 0,8% (n = 2) pacjentów w grupie, która nie otrzymywała bortezomibu (rytuksymab, cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna i prednizon; R-CHOP) oraz u 0,4% (n = 1) pacjentów leczonych bortezomibem w skojarzeniu z rytuksymabem, cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem (BzR-CAP). Całkowita częstość zakażeń wirusem zapalenia wątroby typu B była podobna u pacjentów w grupie terapeutycznej BzR-CAP i R-CHOP (odpowiednio 0,8% i 1,2%). Neuropatia obwodowa w leczeniu skojarzonym. Szpiczak mnogi. Częstość występowania neuropatii obwodowej w leczeniu skojarzonym w badaniach, w których bortezomib był podawany jako leczenie indukujące w skojarzeniu z deksametazonem (badanie IFM-2005-01) oraz z deksametazonem i talidomidem (badanie MMY-3010) - szczegóły patrz ChPL. Chłoniak z komórek płaszcza. Częstość obwodowej neuropatii w badaniu LYM-3002 w zależności od toksyczności i przerwania leczenia z powodu neuropatii obwodowej - szczegóły patrz ChPL. Pacjenci w podeszłym wieku z chłoniakiem z komórek płaszcza: 42,9% pacjentów z grupy terapeutycznej BzR-CAP było w wieku 65-74 lat i 10,4% pacjentów było w wieku ≥75 lat. Chociaż w drugiej grupie pacjentów leczenie było gorzej tolerowane, zarówno w grupie leczonej schematem BzR-CAP i R-CHOP ciężkie zdarzenia niepożądane wystąpiły u 68% w grupie BzR-CAP w porównaniu z 42% w grupie R-CHOP. Zauważalne różnice w profilu bezpieczeństwa bortezomibu podawanego podskórnie i dożylnie w monoterapii: w badaniu III fazy u pacjentów otrzymujących bortezomib w podaniu podskórnym obserwowano o 13% mniejszą częstość występowania zdarzeń niepożądanych, które miały nasilenie co najmniej 3. stopnia w porównaniu z podaniem dożylnym, także o 5% rzadziej występowała konieczność przerwania leczenia bortezomibem. Całkowita częstość występowania biegunki, bólu żołądka, jelit i jamy brzusznej, osłabienia, zakażenia górnych dróg oddechowych oraz neuropatii obwodowej była o 12-15% mniejsza po podaniu podskórnym w porównaniu z podaniem dożylnym. Dodatkowo odnotowano o 10% mniejszą częstość występowania neuropatii obwodowej co najmniej 3. stopnia, a odsetek przypadków przerwania leczenia z powodu neuropatii obwodowej był o 8% mniejszy po podaniu podskórnym w porównaniu z podaniem dożylnym. U 6% pacjentów wystąpiły działania niepożądane w miejscu wstrzyknięcia podskórnego, głównie zaczerwienienie. Dolegliwości ustępowały w ciągu 6 dni (mediana). U dwóch pacjentów konieczna była modyfikacja dawki. U dwóch pacjentów (1%) wystąpiły ciężkie działania niepożądane - 1 przypadek świądu i 1 przypadek zaczerwienienia. U 5% pacjentów otrzymujących bortezomib w podaniu podskórnym oraz u 7% pacjentów otrzymujących bortezomib w podaniu dożylnym nastąpił zgon podczas leczenia. Postępująca choroba była przyczyną zgonu 18% pacjentów w grupie podania podskórnego oraz 9% w grupie podania dożylnego. Wznowienie leczenia u pacjentów, u których wystapił nawrót szpiczaka mnogiego: w badaniu, w którym 130 pacjentów, u których doszło do nawrotu szpiczaka mnogiego leczono bortezomibem (którzy wcześniej co najmniej częściowo odpowiadali na leczenie bortezomibem w leczniu skojarzonym), stwierdzono, że u przynajmniej 25% badanych do najczęściej występujących działań niepożądanych wszystkich stopni, należy: małopłytkowość (55%), neuropatia (40%), niedokrwistość (37%), biegunka (35%) oraz zaparcia (28%). Neuropatię obwodową wszystkich stopni i neuropatię obwodową ≥ stopnia 3. obserwowano odpowiednio u 40% i 8,5% pacjentów.

Przedawkowanie z zastosowaniem dawki ponad dwukrotnie większej niż zalecana wiązało się z wystąpieniem nagłego objawowego niedociśnienia i małopłytkowości oraz zgonem. Wyniki farmakologicznych badań nieklinicznych dotyczących bezpieczeństwa układu sercowo-naczyniowego przedstawiono w ChPL. Nie jest znane żadne antidotum w przypadku przedawkowania bortezomibu. W przypadku przedawkowania należy monitorować parametry życiowe pacjenta oraz wdrożyć odpowiednie leczenie wspomagające w celu utrzymania ciśnienia krwi (takie jak podanie płynów, środków podnoszących ciśnienie tętnicze lub leków o działaniu inotropowym) oraz prawidłowej temperatury ciała.

Bortezomib jest inhibitorem proteasomu. Został specjalnie opracowany by hamować podobną do chymotrypsyny czynność proteasomu 26S w komórkach ssaków. Proteasom 26S jest dużym kompleksem białkowym rozkładającym białka prezentowane przez ubikwitynę. Droga ubikwityna-proteasom odgrywa kluczową rolę w regulacji obrotu specyficznych białek, tym samym podtrzymując homeostazę wewnątrzkomórkową. Hamowanie aktywności proteasomu 26S zapobiega tej zaplanowanej proteolizie i wpływa na różne kaskady przekazywania sygnałów w komórce rakowej, co w ostateczności prowadzi do jej śmierci.

1 fiol. zawiera 3,5 mg bortezomibu (w postaci estru mannitolu i kwasu boronowego).