Bisakodyl jest stosowany: w krótkotrwałym objawowym leczeniu zaparć, w tym zaparć nawykowych i przewlekłych, zaparć atonicznych (np. u pacjentów obłożnie chorych oraz u osób w podeszłym wieku), w przygotowaniu do badań diagnostycznych, zabiegów chirurgicznych oraz położniczych i w okresie okołooperacyjnym.

Stosować tylko u dorosłych. Przed zastosowaniem należy czopek wyjąć z blistra. Podawać doodbytniczo. Krótkotrwałe leczenie zaparć, w tym zaparć nawykowych i przewlekłych, zaparć atonicznych. 1 czopek (10 mg) raz/dobę, doraźnie. Stosować nie dłużej niż 5 dni. Przygotowanie do badań diagnostycznych i zabiegów chirurgicznych. W przygotowaniu do badań diagnostycznych i zabiegów chirurgicznych, w celu zapewnienia całkowitego oczyszczenia jelita, stosuje się skojarzone leczenie bisakodylem w postaci do podawania doustnego i w postaci doodbytniczej. Rano i wieczorem należy przyjąć po jednej dawce produktu leczniczego zawierającego 10 mg bisakodylu w postaci do podawania doustnego. Następnego dnia rano zastosować doodbytniczo 1 czopek (10 mg) produktu leczniczego.

Stosowanie bisakodylu jest przeciwwskazane w następujących sytuacjach: nadwrażliwość na bisakodyl lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, niedrożność jelit, ostre stany zapalne w obrębie jamy brzusznej, w tym zapalenie wyrostka robaczkowego i ostre choroby zapalne jelit, ostry ból brzucha występujący jednocześnie z nudnościami i wymiotami, co może wskazywać na ciężkie schorzenia opisane powyżej, ciężkie odwodnienie, bisakodyl w postaci czopków nie powinien być stosowany u pacjentów ze szczeliną odbytu oraz z zapaleniem odbytu lub odbytnicy z towarzyszącym owrzodzeniem lub uszkodzeniem śluzówki.

Czas terapii. Podobnie jak w przypadku innych środków przeczyszczających, stosowanie bisakodylu nie powinno być kontynuowane dłużej niż przez 5 dni bez dokładnego zbadania przyczyny zaparć. Przedłużone stosowanie leku może prowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej i hipokaliemii. Jelitowa utrata płynów. Jelitowa utrata płynów może prowadzić do odwodnienia organizmu, czego objawem jest zwiększone pragnienie oraz skąpomocz. Należy zaprzestać stosowania bisakodylu u osób, u których odwodnienie może być szczególnie szkodliwe (np. u pacjentów z niewydolnością nerek lub u pacjentów w podeszłym wieku). Leczenie można wznowić jedynie pod ścisłą kontrolą lekarza. Krew w stolcu. U pacjentów przyjmujących bisakodyl mogą wystąpić stolce z domieszką krwi, zazwyczaj o niewielkim nasileniu i samoistnie ustępujące. Zawroty głowy i omdlenia. U pacjentów przyjmujących bisakodyl obserwowano zawroty głowy i/lub omdlenia. Dostępne opisy przypadków wskazują na omdlenia przy defekacji lub wazowagalną odpowiedź organizmu na ból w podbrzuszu wywołany przez zaparcie, niekoniecznie związane ze stosowaniem bisakodylu. Objawy ze strony przewodu pokarmowego. W pojedynczych przypadkach, w następstwie zastosowania bisakodylu, obserwowano krwawe biegunki i bóle w podbrzuszu. W niektórych przypadkach stwierdzono związek z niedokrwieniem błony śluzowej okrężnicy. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku. Brak szczegółowych danych dotyczących stosowania tego produktu u pacjentów w podeszłym wieku. W badaniach klinicznych uczestniczyli pacjenci w wieku powyżej 65 lat i nie zaobserwowano działań niepożądanych charakterystycznych dla tej grupy wiekowej. Objawy w miejscu podania. Stosowanie czopków może spowodować wystąpienie miejscowego podrażnienia lub bolesności w szczególności u pacjentów ze szczeliną odbytu oraz z zapaleniem odbytnicy lub odbytu z towarzyszącym owrzodzeniem lub uszkodzeniem śluzówki. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu bisakodylu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże, pacjentów należy poinformować o możliwości wystąpienia zawrotów głowy i/lub omdleń związanych z odpowiedzią wazowagalną (np. skurcz w obrębie jamy brzusznej). Jeśli u pacjenta wystąpią skurcze w obrębie jamy brzusznej, powinien unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Leki moczopędne, kortykosteroidy. Jednoczesne stosowanie diuretyków lub adrenokortykosteroidów może prowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej. Glikozydy nasercowe. Zaburzenia równowagi elektrolitowej mogą zwiększać wrażliwość na działanie glikozydów nasercowych.

Bisakodylu nie należy podawać kobietom w ciąży, szczególnie w I trymestrze, chyba że w opinii lekarza korzyść ze stosowania leku przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu. Bisakodyl w czasie ciąży może być stosowany wyłącznie pod kontrolą lekarza. Nie przeprowadzono odpowiednio kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Podczas wieloletniego stosowania bisakodylu nie wykazano niekorzystnego lub uszkadzającego działania na płód. Nie należy stosować leku w okresie karmienia piersią, chyba że w opinii lekarza korzyść ze stosowania leku przewyższa potencjalne ryzyko dla dziecka. Bisakodyl w okresie karmienia piersią może być stosowany wyłącznie pod kontrolą lekarza. Badania kliniczne wykazały, że zarówno aktywna postać bisakodylu (bis-(p-hydroksyfenylo)-pirydylo-2- metan, BHPM), jak i jego glukuronowe pochodne nie przenikają do mleka kobiecego. Nie przeprowadzono badań wpływu bisakodylu na płodność u ludzi.

Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) odwodnienie. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) zawroty głowy; (rzadko) omdlenia. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) skurcze w obrębie jamy brzusznej, bóle brzucha, biegunka, nudności; (niezbyt często) obecność krwi w stolcu, wymioty, dyskomfort w obrębie jamy brzusznej, podrażnienie okolic odbytu; (rzadko) zapalenie jelita grubego. W pojedynczych przypadkach, w następstwie zastosowania bisakodylu, obserwowano krwawe biegunki i bóle w podbrzuszu. W niektórych przypadkach stwierdzono związek z niedokrwieniem błony śluzowej okrężnicy.

Stosowanie dużych dawek może spowodować skurcze w obrębie jamy brzusznej oraz biegunkę połączoną ze znaczną utratą wody, potasu i innych elektrolitów. Przewlekłe stosowanie leków przeczyszczających w nadmiernych dawkach może stać się przyczyną chronicznych biegunek, bólów brzucha, hipokaliemii, wtórnego hiperaldosteronizmu i kamicy nerkowej. Znane są również przypadki uszkodzenia kanalików nerkowych, zasadowicy metabolicznej i osłabienia siły mięśniowej w następstwie hipokaliemii spowodowanej przewlekłym przedawkowaniem leków przeczyszczających. W razie przedawkowania bisakodylu może być konieczne uzupełnienie płynów oraz wyrównanie stężenia elektrolitów. Jest to szczególnie istotne u dzieci i osób w podeszłym wieku. W niektórych przypadkach można podać leki rozkurczowe.

Bisakodyl, ester octowy difenolu, jest lekiem przeczyszczającym, działającym pobudzająco na perystaltykę jelita grubego w wyniku drażnienia błony śluzowej jelit lub bezpośredniego pobudzenia zakończeń nerwów splotów podśluzówkowych i mięśniowych. Bisakodyl słabo wchłania się z jelit i utrudnia wchłanianie elektrolitów. Zwiększa tym samym, na zasadzie osmozy, zawartość wody w świetle jelita, co powoduje zmiękczenie stolca ułatwia jego przesuwanie przez jelito grube. Zwiększa się także objętość mas kałowych, co stymuluje perystaltykę jelitową, ułatwia defekację i oczyszczenie jelita np. przed badaniami diagnostycznymi. Działanie przeczyszczające występuje ok. 20-45 minut od zastosowania. Enzymy bakterii jelita grubego metabolizują bisakodyl do terapeutycznie aktywnego difenolu, który w wątrobowym efekcie pierwszego przejścia jest sprzęgany z kwasem glukuronowym i siarkowym, aby w tej postaci, z żółcią, wrócić do jelita, ulegając w ten sposób krążeniu jelitowo-wątrobowemu, przedłużającemu działanie bisakodylu.

1 czopek zawiera 10 mg bisakodylu.