Fosfomycyna jest wskazana w leczeniu następujących zakażeń u dorosłych i dzieci, w tym noworodków: zapalenie szpiku kostnego; powikłane zakażenia układu moczowego; szpitalne zakażenia dolnych dróg oddechowych; bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; bakteriemia, która przebiega w związku z zakażeniami wymienionymi wyżej lub istnieje podejrzenie, że przebiega w związku z tymi zakażeniami. Fosfomycynę należy stosować tylko wtedy, gdy uważa się za niewłaściwe stosowanie leków przeciwbakteryjnych, które są zazwyczaj zalecane do początkowego leczenia zakażeń wymienionych wyżej, lub gdy te leki przeciwbakteryjne okazały się nieskuteczne. Informacje dotyczące leczenia skojarzonego z innymi antybiotykami, patrz (Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania i Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji). Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Dawkę dobową fosfomycyny określa się na podstawie wskazania, ciężkości i umiejscowienia zakażenia, wrażliwości drobnoustrojów na fosfomycynę i czynności nerek. U dzieci określa się ją również na podstawie wieku i mc. Dorośli i młodzież w wieku ≥12 lat (>40 kg). Fosfomycyna jest wydalana głównie w postaci niezmienionej przez nerki. Ogólne zalecenia dotyczące dawkowania u dorosłych z szacowanym Cl_Cr >80 ml/min są następujące. Zapalenie szpiku kostnego: dawka dobowa: 12-24 g w 2-3 dawkach podzielonych. Powikłane zakażenie układu moczowego: dawka dobowa: 12-16 g w 2-3 dawkach podzielonych. Szpitalne zakażenie dolnych dróg oddechowych: dawka dobowa: 12-24 g a w 2-3 dawkach podzielonych. Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: dawka dobowa: 16-24 g w 3-4 dawkach podzielonych. Pojedyncze dawki nie mogą przekraczać 8 g, szczegóły dotyczące dawkowania patrz ChPL. Istnieją ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa, w szczególności dla dawek przekraczających 16 g/dobę. W przypadku przepisywania takich dawek zalecane jest zachowanie szczególnej ostrożności. Dawkowanie w niewydolności nerek. Zalecenia dotyczące dawkowania dla pacjentów z zaburzeniami czynności nerek są oparte na modelowaniu farmakokinetycznym i ograniczonych danych klinicznych; bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności nie określono dotychczas w badaniach klinicznych. Nie jest jasne, czy konieczne jest zmniejszenie dawki dla pacjentów z wyliczonym Cl_Cr w zakresie 40-80 ml/min. W tych przypadkach należy zachować dużą ostrożność, zwłaszcza jeśli rozważane są dawki z górnej granicy zalecanego zakresu. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek konieczne jest dostosowanie dawki fosfomycyny do stopnia zaburzeń czynności nerek. Dostosowanie dawki powinno być oparte na wartościach Cl_Cr. U dorosłych Cl_Cr można obliczyć według poniższego wzoru Cockrofta i Gaulta: Cl_Cr u mężczyzn (ml/min) = (140 - wiek (lata)) x mc. (kg)/72 x stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl). W celu obliczenia Cl_Cr u kobiet wynik tego wzoru należy pomnożyć przez 0,85. Dawkowanie dla pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, szczegóły patrz ChPL. Pierwszą dawkę należy zwiększyć o 100% (dawka nasycająca), ale nie może przekraczać 8 g. Pacjenci poddawani leczeniu nerkozastępczemu. Pacjenci poddawani przewlekłej przerywanej hemodializie (co 48 h) powinni otrzymywać 2 g fosfomycyny na koniec każdego zabiegu hemodializy. Fosfomycyna jest skutecznie eliminowana podczas ciągłej hemofiltracji żylno-żylnej (CVVHF po rozcieńczeniu). Pacjenci poddawani CVVHF po rozcieńczeniu nie wymagają dostosowania dawki. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania fosfomycyny dożylnie u pacjentów poddawanych CVVHF przed rozcieńczeniem lub innym formom leczenia nerkozastępczego. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma danych wskazujących na konieczność dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku należy zastosować zalecaną dawkę dla dorosłych. Zalecane jest zachowanie ostrożności w przypadku rozważania stosowania dawek z górnej granicy zalecanego zakresu (patrz również zalecenia dotyczące dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek). Dzieci i młodzież. Zalecenia dotyczące dawki są podane w oparciu o bardzo ograniczone dane. Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku <12 lat (<40 kg). Dawka fosfomycyny u dzieci zależy od wieku i mc. Wcześniaki (wiek <40 tyg.): dawka dobowa: 100 mg/kg mc. w 2 dawkach podzielonych. Noworodki (wiek 40-44 tyg.): dawka dobowa: 200 mg/kg mc. w 3 dawkach podzielonych. Niemowlęta (wiek 1-12 m-cy) (do 10 kg mc.): dawka dobowa: 200-300 mg/kg mc. w 3 dawkach podzielonych. Niemowlęta i dzieci w wieku 1-12 lat (10-40 kg mc.): dawka dobowa: 200-400 mg/kg mc. w 3-4 dawkach podzielonych, szczegóły patrz ChPL. Nie można podać zaleceń dotyczących dawki dla dzieci z zaburzeniami czynności nerek.

Fosfomycyna sodowa jest przeznaczona do podania dożylnego. Czas trwania inf. powinien wynosić co najmniej 15 minut w przypadku wielkości opakowania 2 g, co najmniej 30 minut w przypadku wielkości opakowania 4 g i co najmniej 60 minut w przypadku wielkości opakowania 8 g. Stosować tylko przejrzyste roztw. Ponieważ przypadkowe podanie dotętnicze produktów, które nie są specjalnie przeznaczone do leczenia dotętniczego, może prowadzić do powikłań, niezbędne jest zapewnienie, aby fosfomycyna była podawana tylko dożylnie. Przygotowanie roztworu do infuzji, patrz ChPL. Czas trwania leczenia powinien uwzględniać rodzaj zakażenia, jego ciężkość oraz reakcję kliniczną pacjenta. Podczas podejmowania decyzji o czasie trwania leczenia należy przestrzegać odpowiednich wytycznych terapeutycznych.

Nadwrażliwość na substancję czynną, fosfomycynę, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Należy rozważyć jednoczesne podawanie fosfomycyny dożylnie z innym lekiem przeciwbakteryjnym, biorąc pod uwagę pozostałą wrażliwość drobnoustroju (drobnoustrojów) objętych leczeniem. Ponieważ nie jest wiadome, czy rozwój oporności na fosfomycynę podawaną dożylnie jest większy w przypadku stosowania jej w monoterapii, należy również rozważyć jednoczesne podawanie z innymi lekami przeciwbakteryjnymi w celu zapobiegnięcia powstaniu oporności. 1 g fosfomycyny (co odpowiada 1,32 g fosfomycyny sodowej) zawiera 14 mmol (320 mg) sodu, co odpowiada 16% zalecanej przez WHO maks. 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. 1 but. z 2 g fosfomycyny zawiera 28 mmol (640 mg) sodu, 1 but. z 4 g fosfomycyny zawiera 56 mmol (1280 mg) sodu i 1 but. z 8 g fosfomycyny zawiera 111 mmol (2560 mg) sodu. Duży ładunek sodu związany ze stosowaniem fosfomycyny może prowadzić do zmniejszonego stężenia potasu w surowicy lub osoczu. Podczas leczenia zalecana jest dieta niskosodowa. W niektórych przypadkach może być konieczne podanie potasu. Podczas leczenia konieczne jest monitorowanie stężenia elektrolitów w surowicy i bilansu wodnego. Zalecane jest zachowanie ostrożności podczas stosowania fosfomycyny u pacjentów z niewydolnością serca, nadciśnieniem, hiperaldosteronizmem, hipernatremią lub obrzękiem płuc. Podczas długotrwałego leczenia dużymi dawkami należy kontrolować stężenie potasu we krwi, w szczególności u pacjentów z niewydolnością serca leczonych naparstnicą (możliwe wystąpienie hipokaliemii). W bardzo rzadkich przypadkach mogą wystąpić ostre, potencjalnie zagrażające życiu reakcje nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny). Po wystąpieniu pierwszych objawów (w tym nasilonego pocenia, nudności, sinicy) należy natychmiast przerwać infuzję fosfomycyny. Linię dożylną należy pozostawić na miejscu. W zależności od sytuacji klinicznej może być konieczne rozpoczęcie odpowiednich działań ratowniczych. Podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym fosfomycyny, obserwowano występowanie związanego z przyjmowaniem leku przeciwbakteryjnego, zapalenia jelita grubego i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, o stopniu nasilenia od łagodnego do zagrażającego życiu. Z tego powodu ważne jest, aby rozważyć taką diagnozę u pacjentów, u których w czasie podawania lub po podaniu fosfomycyny wystąpiła biegunka. Należy rozważyć przerwanie leczenia fosfomycyną i podanie swoistego leczenia przeciwko Clostridium difficile. Nie należy podawać produktów leczniczych hamujących perystaltykę. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (Cl_Cr ≤40 ml/min) eliminacja fosfomycyny jest znacznie spowolniona. Czasami, nawet w przypadku prawidłowego podawania produktu, mogą wystąpić działania niepożądane, mające wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji fosfomycyny z innymi produktami leczniczymi. Dotychczas nie zgłaszano żadnych istotnych klinicznie interakcji farmakologicznych między fosfomycyną a innymi produktami (leki, używki lub produkty spożywcze). Badania in vitro wykazały, że skojarzenie fosfomycyny z antybiotykiem β-laktamowym, takim jak penicylina, ampicylina, cefazolina lub klasa karbapenemów, zazwyczaj wykazuje działanie addytywne lub synergiczne. To samo dotyczy skojarzenia fosfomycyny z większością leków przeciwgronkowcowych (linezolid, chinuprystyna/dalfoprystyna, moksyfloksacyna) w leczeniu zakażeń gronkowcami. Skojarzenie fosfomycyny z aminoglikozydami przeważnie nie wykazuje działania addytywnego.

Dotychczas nie zgłaszano zmniejszenia płodności u ludzi po leczeniu fosfomycyną. U samców i samic szczurów obserwowano zmniejszoną płodność po podaniu doustnym fosfomycyny w dawkach większych niż terapeutyczne. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania fosfomycyny w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka/płodu, przebieg porodu lub rozwój pourodzeniowy. Fosfomycyny nie należy z tego powodu przepisywać kobietom w okresie ciąży, chyba że korzyści przewyższają ryzyko. Po podaniu fosfomycyny w mleku ludzkim wykryto niewielkie ilości fosfomycyny. Fosfomycyny nie należy z tego powodu podawać kobietom karmiącym piersią, chyba że korzyści przewyższają ryzyko.

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi w czasie leczenia są zaburzenia żołądkowo-jelitowe i reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Inne ważne działania niepożądane obejmują hipokaliemię i/lub hipernatremię. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) niedokrwistość aplastyczna, eozynofilia; (nieznana) agranulocytoza, granulocytopenia, leukopenia, pancytopenia, małopłytkowość, neutropenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipernatremia i/lub hipokaliemia; (niezbyt często) zmniejszenie apetytu, obrzęk. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) splątanie. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) zaburzenie smaku, ból głowy. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) wada wzroku. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zawroty głowy. Zaburzenia serca: (nieznana) tachykardia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność; (nieznana) napad astmy. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) odruchy wymiotne, ból brzucha; (niezbyt często) nudności, wymioty, biegunka; (nieznana) rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, AspAT i AlAT we krwi (przemijające); (bardzo rzadko) stłuszczenie wątroby (całkowicie odwracalne po przerwaniu podawania fosfomycyny); (nieznana) zapalenie wątroby, cholestatyczne zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności gamma-GT. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka rumieniowa; (niezbyt często) wysypka; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, obrzęk twarzy, świąd, pokrzywka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia; (niezbyt często) zmęczenie. Hipokaliemia może prowadzić do wystąpienia objawów ogólnych, takich jak osłabienie, zmęczenie lub obrzęk i/lub drżenie mięśni. Ciężkie postaci mogą spowodować osłabienie odruchów i zaburzenia rytmu serca. Hipernatremia może być związana z nadciśnieniem i objawami zatrzymania płynów, takimi jak obrzęk. Dostępne są ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży. Częstość, rodzaj i ciężkość działań niepożądanych są spodziewane podobne jak w populacji dorosłych.

Doświadczenie dotyczące przedawkowania fosfomycyny jest ograniczone. Po podaniu pozajelitowym fosfomycyny zgłaszano przypadki hipotonii, senności, zaburzeń elektrolitowych, małopłytkowości i hipoprotrombinemii. W przypadku przedawkowania konieczne jest monitorowanie pacjenta (zwłaszcza stężenia elektrolitów w osoczu/surowicy), a leczenie powinno być objawowe i wspomagające. Zaleca się ponowne nawodnienie w celu zwiększenia wydalania leku z moczem. Fosfomycyna jest skutecznie usuwana z organizmu za pomocą hemodializy przy średnim T_0,5 w fazie eliminacji wynoszącym około 4 h.

Fosfomycyna wywiera działanie bakteriobójcze na mnożące się drobnoustroje poprzez zapobieganie syntezie enzymatycznej ścian komórkowych bakterii. Fosfomycyna hamuje pierwszy etap syntezy wewnątrzkomórkowej ściany komórkowej bakterii poprzez blokowanie syntezy peptydoglikanu. Fosfomycyna jest aktywnie transportowana do komórki bakteryjnej poprzez 2 różne układy transportowe (układ transportowy sn-glicerolo-3-fosforanowy i heksozy-6).

1 ml roztw. do inf. zawiera 40 mg fosfomycyny. 1 but. z 2,69 g proszku zawiera 2,64 g fosfomycyny sodowej, co odpowiada 2 g fosfomycyny i 0,64 g sodu, w przypadku roztw. w 50 ml rozpuszczalnika. 1 but. z 5,38 g proszku zawiera 5,28 g fosfomycyny sodowej, co odpowiada 4 g fosfomycyny i 1,28 g sodu, w przypadku roztw. w 100 ml rozpuszczalnika. 1 but. z 10,76 g proszku zawiera 10,56 g fosfomycyny sodowej, co odpowiada 8 g fosfomycyny i 2,56 g sodu, w przypadku roztw. w 200 ml rozpuszczalnika.