Lek jest wskazany do stosowania w celu zmniejszenia częstości nawrotów epizodów jawnej encefalopatii wątrobowej u pacjentów ≥18 lat. Należy brać pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące odpowiedniego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Zalecana dawka: 550 mg 2x/dobę. Skuteczność kliniczną oceniono na podstawie badania z grupą kontrolną, podczas którego uczestnicy byli leczeni przez 6 m-cy. Przy leczeniu dłuższym niż 6 m-cy powinno się, u poszczególnych pacjentów, wziąć pod uwagę stosunek korzyści do ryzyka, szczególnie tego związanego z progresją zaburzeń czynności wątroby. Lek można przyjmować wraz z posiłkiem lub oddzielnie. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu u dzieci (w wieku poniżej 18 lat). Pacjenci w podeszłym wieku. Nie jest wymagana modyfikacja dawki, ponieważ dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu, nie wykazywały żadnych różnic pomiędzy pacjentami w podeszłym wieku i młodszymi. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia czynności nerek. Pomimo że nie zalecana jest zmiana dawkowania, należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Doustnie, popijając szklanką wody.

Nadwrażliwość na ryfaksyminę, pochodne ryfamycyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niedrożność jelit.

Biegunkę związaną z Clostridium difficile zgłaszano w przypadku stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym ryfaksyminy. Nie można wykluczyć potencjalnego związku pomiędzy leczeniem ryfaksyminą, a CDAD i rzekomobłoniastym zapaleniem okrężnicy. W związku z brakiem danych i potencjalnym ciężkim zaburzeniem flory jelitowej o nieznanych skutkach nie zaleca się jednoczesnego podawania ryfaksyminy z innymi pochodnymi ryfamycyny. Należy poinformować pacjentów, że pomimo nieznacznego wchłaniania leku (mniej niż 1%), podobnie jak w przypadku wszystkich pochodnych ryfamycyny, ryfaksymina może powodować czerwone zabarwienie moczu. Pacjenci z zaburzeniami wątroby: produkt leczniczy należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (C w skali Child-Pugha) oraz u pacjentów z oceną MELD >25. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania ryfaksyminy i inhibitorów glikoproteiny P takich jak cyklosporyna. U pacjentów leczonych warfaryną, którym przepisano jednocześnie rifaksyminę, obserwowano przypadki zarówno obniżenia jak i podwyższenia (w niektórych przypadkach związane z incydentem krwotocznym) wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (ang. INR). Jeżeli jednoczesne podawanie obu leków jest konieczne, INR powinien być starannie monitorowany, podczas włączania i po przerwaniu terapii rifaksyminą. Może być konieczne dostosowanie dawki doustnych antykoagulantów, w celu utrzymania parametrów krzepnięcia w wymaganym przedziale terapeutycznym. W badaniach klinicznych prowadzonych z grupą kontrolną zgłaszano zawroty głowy. Jednak ryfaksymina wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Brakuje doświadczenia w stosowaniu ryfaksyminy u pacjentów przyjmujących inny lek przeciwbakteryjny, będący pochodną ryfamycyny, w ogólnoustrojowym zakażeniu bakteryjnym. Dane z badań in vitro wykazują, że ryfaksymina nie hamowała głównych enzymów cytochromu P- 450 (CYP) metabolizujących leki (CYP 1A2, 2A6, 2B6, 2C8, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4). W badaniach indukcji in vitro ryfaksymina nie indukowała CYP1A2 i CYP 2B6, ale słabo indukowała CYP3A4. Chociaż badania klinicznych interakcji z innymi lekami, prowadzone u zdrowych ochotników, wykazały, że ryfaksymina nie wpływa istotnie na farmakokinetykę substratów CYP3A4, to jednak u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie można wykluczyć, że ryfaksymina (w związku z większym narażeniem ogólnoustrojowym niż u zdrowych ochotników) może obniżać ekspozycję na równocześnie podawane substraty CYP3A4 (np. warfaryna, leki przeciwpadaczkowe, leki przeciwarytmiczne). Badanie in vitro wskazuje na to, że ryfaksymina wiąże się w stopniu umiarkowanym z glikoproteiną P (P-gp) i jest metabolizowana przez CYP3A4. Nie wiadomo, czy równocześnie podawane leki hamujące P-gp i/lub CYP3A4 mogą zwiększać ogólnoustrojowe narażenie na działanie ryfaksyminy. U pacjentów leczonych warfaryną, którym przepisano jednocześnie rifaksyminę, obserwowano przypadki zarówno obniżenia jak i podwyższenia wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego. Jeżeli jednoczesne podawanie obu leków jest konieczne, INR powinien być starannie monitorowany, podczas włączania i po przerwaniu terapii rifaksyminą. Może być konieczne dostosowanie dawki doustnych antykoagulantów. U zdrowych ochotników jednoczesne podanie cyklosporyny (600 mg), która jest silnym inhibitorem glikoproteiny P, z pojedynczą dawką rifaksyminy (550 mg) powodowało 83-krotny oraz 124-krotny wzrost średniego stężenia C_max oraz średniego AUC rifaksyminy. Znaczenie kliniczne takiego wzrostu narażenia ogólnoustrojowego na rifaksyminę jest nieznane. Badano in vitro wystąpienie możliwych interakcji z innymi lekami na poziomie układu transporterów. Wyniki ww. badań wskazują na to, że interakcje kliniczne pomiędzy ryfaksyminą i innymi substancjami czynnymi, które podlegają transportowi za pośrednictwem P-gp i innych białek transportowych, nie są prawdopodobne (MRP2, MRP4, BCRP i BSEP).

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania ryfaksyminy u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały przemijające działanie na kostnienie i zmiany w szkielecie u płodów. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikania stosowania ryfaksyminy w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy ryfaksymina i/lub metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć istnienia zagrożenia dla dziecka karmionego piersią. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie ryfaksyminy biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na płodność kobiet i mężczyzn.

Bezpieczeństwo stosowania ryfaksyminy u pacjentów z remisją encefalopatii wątrobowej (HE) oceniano w dwóch badaniach: w randomizowanym badaniu III fazy RFHE3001 prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby z grupą kontrolną otrzymującą placebo oraz w długoterminowym otwartym badaniu RFHE3002. Badanie RFHE3001 porównywało 140 pacjentów leczonych ryfaksyminą (dawka 550 mg 2x/dobę przez 6 m-cy) z 159 pacjentami leczonymi placebo. w badaniu RFHE3002 leczono 322 pacjentów, z których 152 pochodziło z badania RFHE3001, ryfaksyminą w dawce 550 mg 2x/dobę przez 12 m-cy (66% pacjentów) i przez 24 m-ce (39% pacjentów) z medianą narażenia wynoszącą 512,5 dni. Dodatkowo w trzech pomocniczych badaniach 152 pacjentów z encefalopatią wątrobową leczono różnymi dawkami ryfaksyminy 600-2400 mg/dobę przez okres do 14 dni. Wszystkie działania niepożądane, które wystąpiły u pacjentów leczonych ryfaksyminą z częstością ≥5% oraz z częstością większą niż ≥1% w grupie pacjentów otrzymujących placebo podczas badania RFHE3001 przedstawiono poniżej. Działania niepożądane występujące u ≥5% pacjentów otrzymujących ryfaksyminę oraz z większą częstością niż u pacjentów otrzymujących placebo w badaniu RFHE300146 Zaburzenia krwi i układu chłonnego: niedokrwistość. Zaburzenia żołądka i jelit: wodobrzusze, nudności, ból w nadbrzuszu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: obrzęk obwodowy, gorączka. Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej: skurcze mięśni, ból stawów. Zaburzenia układu nerwowego: zawroty głowy. Zaburzenia psychiczne: depresja. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: duszność. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: świąd, wysypka. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zakażenie Clostridium, zakażenie dróg moczowych, zakażenie drożdżakowe; (rzadko) zapalenie płuc, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie górnych dróg oddechowych, nieżyt nosa. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) niedokrwistość; (nieznana) trombocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) jadłowstręt, hiperkaliemia; (rzadko) odwodnienie. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja; (niezbyt często) stan splątania, lęk, hypersomnia, bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, ból głowy; (niezbyt często) zaburzenia równowagi, amnezja, drgawki, zaburzenia uwagi niedoczulica, zaburzenia pamięci; (nieznana) reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nagłe zaczerwienienia twarzy; (rzadko) nadciśnienie, niedociśnienie; (nieznana) stan przedomdleniowy, omdlenia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność; (niezbyt często) wysięk opłucnowy; (rzadko) POChP. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból w nadbrzuszu, wzmożone napięcie powłok brzusznych, biegunka, nudności, wymioty, wodobrzusze; (niezbyt często) ból brzucha, krwawienie z żylaków przełyku, suchość w jamie ustnej, dyskomfort żołądka; (rzadko) zaparcie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypki, świąd; (nieznana) zapalenie skóry, egzema. Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej: (często) skurcze mięśni, bóle stawów; (niezbyt często) ból mięśni; (rzadko) ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) dysuria, częstomocz; (rzadko) białkomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęk obwodowy; (niezbyt często) obrzęk, gorączka; (rzadko) astenia. Badania diagnostyczne: (nieznana) zaburzenia znormalizowanego czasu protrombinowego. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (niezbyt często) upadek; (rzadko) stłuczenia, ból po wykonaniu procedury.

Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania. W badaniach klinicznych, z udziałem pacjentów cierpiących na biegunkę podróżnych, dawki do 1800 mg/dobę były tolerowane i nie odnotowano żadnych ciężkich objawów klinicznych. Nawet u pacjentów (uczestników) z prawidłową florą bakteryjną ryfaksymina, w dawkach do 2400 mg/dobę przez 7 dni, nie powodowała żadnych klinicznie istotnych objawów związanych z tak wysokim dawkowaniem. W razie przypadkowego przedawkowania zaleca się leczenie objawowe i wspomagające.

Ryfaksymina jest lekiem przeciwbakteryjnym należącym do grupy ryfamycyn, które nieodwracalnie wiążą się z podjednostką beta bakteryjnej DNA-zależnej polimerazy RNA i wskutek tego hamuje syntezę bakteryjnego RNA. Ryfaksymina wykazuje szerokie spektrum aktywności przeciwbakteryjnej, włączając w to większość bakterii Gram(+) i Gram(-), tlenowych i beztlenowych, w tym gatunków wytwarzających amoniak. Ryfaksymina może hamować namnażanie bakterii powodujących deaminację mocznika, ograniczając tym samym produkcję amoniaku i innych substancji uważanych za pełniące ważną rolę w patogenezie encefalopatii wątrobowej.

1 tabl. powl. zawiera 550 mg ryfaksyminy.