W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Zalecane dawkowanie podczas etapu dostosowania dawki ropeginterferonu α-2b skutkuje wydłużonym czasem potrzebnym do osiągnięcia indywidualnej optymalnej dawki w porównaniu z hydroksykarbamidem. W badaniu klinicznym prowadzonym nad czerwienicą prawdziwą średni okres dostosowania indywidualnej dawki ropeginterferon α-2b wyniósł 3,7 m-ca podawania leku, a hydroksykarbamidu około 2,6 m-ca. W związku z tym inne produkty lecznicze (np. hydroksykarbamid) mogą być preferowane u pacjentów, u których konieczne jest wczesne zmniejszenie podwyższonych parametrów hematologicznych w celu zapobiegnięcia zakrzepicy lub krwawieniom. W trakcie etapu dostosowywania dawki skuteczność zmniejszania ryzyka wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych i zakrzepowo-zatorowych związanych z leżącą u ich podstaw chorobą może nie być w pełni określone. Pacjentów należy uważnie monitorować, szczególnie podczas etapu dostosowywania dawki. Badanie krwi, łącznie z określeniem hematokrytu oraz liczby leukocytów i płytek krwi, należy wykonywać regularnie, również po określeniu indywidualnej optymalnej dawki. Konieczna może okazać się flebotomia jako leczenie doraźne w celu unormowania nadmiernej lepkości krwi. Przed rozpoczęciem leczenia ropeginterferonem α-2b, istniejące choroby tarczycy powinny być wyleczone i kontrolowane za pomocą konwencjonalnego leczenia. U pacjentów, u których w trakcie przyjmowania ropeginterferonu α-2b wystąpią objawy wskazujące na zaburzenia czynności tarczycy, należy oznaczyć stężenie hormonu tyreotropowego (TSH). Leczenie można kontynuować jeżeli możliwe jest utrzymanie stężenia TSH w zakresie wartości prawidłowych. Podczas stosowania innych produktów leczniczych zawierających interferon α obserwowano przypadki wystąpienia cukrzycy. U pacjentów, u których choroba ta, nie może być skutecznie kontrolowana przez leki, nie należy rozpoczynać leczenia ropeginterferonem α-2b. U pacjentów, u których choroba ta wystąpiła w trakcie leczenia i nie może być skutecznie kontrolowana lekami, należy przerwać podawanie ropeginterferonu α-2b. W trakcie klinicznego programu badawczego u niektórych pacjentów leczonych ropeginterferonem α-2b obserwowano objawy ze strony OUN, w szczególności depresję. W przypadku stosowania innych produktów leczniczych zawierających interferon α obserwowano inne objawy ze strony OUN, takie jak myśli samobójcze, próby samobójcze, agresja, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, manie i splątanie. Zaleca się uważnie obserwować pacjentów w celu wykrycia zaburzeń psychicznych, a w przypadku ich stwierdzenia lekarz prowadzący powinien rozważyć konieczność odpowiedniego postepowania leczniczego. Jeżeli objawy zaburzeń psychicznych nasilają się, zaleca się przerwanie leczenia ropeginterferonem α-2b. Ropeginterferonu α-2b nie należy podawać pacjentom, u których występują lub występowały w przeszłości ciężkie zaburzenia psychiczne, w szczególności ciężka depresja, myśli samobójcze lub próby samobójcze. W trakcie leczenia interferonem α mogą wystąpić choroby serca, takie jak kardiomiopatie, zawał mięśnia sercowego, migotanie przedsionków i choroba niedokrwienna serca. Należy uważnie obserwować pacjentów z istniejącą lub występującą w przeszłości chorobą układu sercowo-naczyniowego w trakcie leczenia ropeginterferonem α-2b. U pacjentów leczonych interferonem α rzadko obserwowano zaburzenia oka, takie retinopatia, krwotok do siatkówki, wysięk do siatkówki, odwarstwienie siatkówki i niedrożność tętnicy lub żyły siatkówki, które mogą doprowadzić do utraty wzroku. Przed leczeniem ropeginterferonem α-2b i w jego trakcie u pacjentów, w szczególności tych z retinopatią związaną z chorobą, taką jak cukrzyca lub nadciśnienie, należy wykonywać badanie okulistyczne. U każdego pacjenta zgłaszającego osłabienie widzenia lub utratę wzroku lub inne objawy ze strony narządu wzroku należy niezwłocznie przeprowadzić badanie okulistyczne. U pacjentów, u których wystąpiły nowe zaburzenia oka lub objawy uległy pogorszeniu, należy rozważyć przerwanie leczenia ropeginterferonem α-2b. W trakcie leczenia innymi produktami leczniczymi zawierającymi interferon α rzadko obserwowano ciężkie, ostre reakcje nadwrażliwości (takie, jak pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli czy anafilaksja). W przypadku wystąpienia takich reakcji, należy przerwać podawanie ropeginterferonu α-2b i natychmiast wdrożyć odpowiednie leczenie. Przemijające wysypki skórne nie wymagają przerwania leczenia. Leczenie interferonem α zostało powiązane z hepatotoksycznością związaną z potencjalnie znacznym wzrostem aktywności enzymów wątrobowych. U pacjentów zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu C i leczonych innymi produktami leczniczymi zawierającymi interferon α zgłaszano przypadki niewydolności wątroby. U pacjentów leczonych ropeginterferon α-2b obserwowano zwiększenie aktywności AlAT (≥3-krotnie ponad górny limit normy), AspAT (≥3-krotnie ponad górny limit normy) i GGT (≥3-krotnie ponad górny limit normy) oraz wzrost stężenia bilirubiny (>2-krotnie ponad górny limit normy). Zmiany te miały przeważnie charakter przejściowy i występowały w pierwszym roku leczenia. U pacjentów przewlekle leczonych ropeginterferonem α-2b, zgłaszano zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów długotrwale leczonych ropeginterferonen α-2b należy regularnie kontrolować aktywność enzymów wątrobowych i czynność wątroby. Leczenie ropeginterferonen α-2b należy przerwać, jeżeli, mimo zmniejszenia dawki, wzrost aktywności enzymów wątrobowych postępuje i jest klinicznie istotny. U pacjentów, u których w trakcie leczenia pojawią się objawy zaburzeń czynności wątroby, należy przerwać stosowanie ropeginterferonu α-2b. Ropeginterferon α-2b jest przeciwwskazany u chorych z niewyrównaną marskością wątroby. Pacjentów należy monitorować bez względu na zastosowaną dawkę początkową i nasilenie zaburzeń czynności nerek. W przypadku pogorszenia się czynności nerek w trakcie leczenia, należy przerwać stosowanie ropeginterferonu α-2b. Ropeginterferon α-2b jest przeciwwskazany u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek. W przypadku stosowania innych produktów leczniczych zawierających interferon α zgłaszano zaburzenia zębów i przyzębia, które mogą prowadzić do utraty zębów. Ponadto, w trakcie długotrwałego leczenia ropeginterferonem α-2b wystąpienie suchości jamy ustnej może mieć szkodliwy wpływ na zęby i błonę śluzową jamy ustnej. Pacjenci powinni dokładnie myć zęby dwa razy dziennie i regularnie kontrolować stan uzębienia u dentysty. Stosowanie ropeginterferonu α-2b wiąże się z zaburzeniami skóry (świąd, łysienie, wysypka, rumień, łuszczyca, skóra pergaminowata-barwnikowa, zapalenie skóry trądzikopodobne, hiperkeratoza, nadmierne pocenie). W przypadku wystąpienia lub nasilenia objawów zaburzeń skóry, należy rozważyć przerwanie leczenia. Produkt zawiera alkohol benzylowy. Duże objętości alkoholu benzylowego należy podawać z ostrożnością i tylko w razie konieczności, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby z powodu ryzyka kumulacji toksyczności (kwasica metaboliczna). Produkt zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/1 ml, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Produkt wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci, u których w trakcie leczenia produktem wystąpią zawroty głowy, senność lub omamy, powinni unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Najczęściej występujące działania niepożądane to leukopenia (20,2%), małopłytkowość (18,5%), ból stawów (13,5%), zmęczenie (12,4%), zwiększona aktywność γ-glutamylotransferazy (11,2%), objawy grypopodobne (11,2%), ból mięśni (10,7%), , niedokrwistość (9,6%), zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej (8,4%), neutropenia (7,9%), podwyższona temperatura ciała (7,9%), zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej (7,3%), świąd (6,8%), ból kończyn (6,7%), łysienie (6,7%), ból głowy (6,2%), biegunka (5,7%), reakcje w miejscu wstrzyknięcia (5,6%), dreszcze (5,1%) i zawroty głowy (5,1%). Ciężkie działania niepożądane to depresja (1,1%), migotanie przedsionków (1,1%) i ostra reakcja na stres (0,6%). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie dróg oddechowych, grypa, nieżyt nosa, grzybicze zakażenie skóry; (niezbyt często) opryszczka wargowa, półpasiec, zakażenie drożdżakowe jamy ustnej, zapalenie zatok przynosowych, zakażenie drożdżakowe przełyku, grzybicze zakażenie sromu i pochwy, jęczmień, grzybica paznokci. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) leukopenia, małopłytkowość; (często) pancytopenia, neutropenia, niedokrwistość. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) sarkoidoza; (bardzo rzadko) samoistna lub zakrzepowa plamica małopłytkowa; (nieznana) choroba Vogta-Koyanagiego-Harady, ostre reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, zapalenie tarczycy; (niezbyt często) choroba Basedowa, cukrzyca. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipertrójglicerydemia, zmniejszone łaknienie. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, agresja, bezsenność, niepokój, zmiana nastroju, wahania nastroju, zaburzenia nastroju; (niezbyt często) próby samobójcze, myśli samobójcze, stan splątania, ostra reakcja na stres, omamy, stres emocjonalny, nerwowość, koszmary senne, rozdrażnienie; (rzadko) zaburzenia afektywne dwubiegunowe, mania. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, zawroty głowy, niedoczulica, senność, parestezje: (niezbyt często) polineuropatia, obwodowa neuropatia ruchowa, radikulopatia, migrena, zaburzenia psychiczne, drżenie, aura. Zaburzenia oka: (często) suchość oczu; (niezbyt często) krwotok do siatkówki, wysięk do siatkówki, upośledzenie widzenia, zmniejszona ostrość widzenia, niewyraźne widzenie, uczucie dyskomfortu w oczach, egzema na powiekach; (rzadko) retinopatia, neuropatia nerwu wzrokowego, niedrożność tętnicy siatkówki, niedrożność żyły siatkówki; (bardzo rzadko) ślepota; (nieznana) odwarstwienie siatkówki. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) głuchota, szumy uszne, zawroty głowy. Zaburzenia serca: (często) migotanie przedsionków; (niezbyt często) zawał mięśnia sercowego, blok przedsionkowo-komorowy, zakrzep wewnątrzsercowy, niedomykalność zastawki aortalnej, zaburzenia układu sercowo-naczyniowego; (rzadko) kardiomiopatia, dusznica bolesna; (bardzo rzadko) choroba niedokrwienna serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) mikroangiopatia; (niezbyt często) objaw Raynauda, nadciśnienie, krwiak, nagłe zaczerwienienie twarzy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność; (niezbyt często) śródmiąższowe zapalenie płuc (ang. pneumonitis), kaszel, krwawienia z nosa, podrażnienie gardła; (bardzo rzadko) naciek w płucach; (nieznana) zwłóknienie płuc, zapalenie płuc (ang. pneumonia), nadciśnienie płucne. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, nudności, ból brzucha, zaparcie, rozdęcie brzuszne, suchość w jamie ustnej; (niezbyt często) zapalenie błony śluzowej żołądka, choroby ściany jamy brzusznej, wzdęcia z odchodzeniem wiatrów, częste wypróżnienia, bolesne połykanie, krwawienie z dziąseł; (nieznana) choroby zębów, choroby przyzębia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) zwiększona aktywność γ-glutamylotransferazy; (często) zaburzenia czynności wątroby, zwiększona aktywność AlAT/AspAT, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej we krwi; (niezbyt często) hepatotoksyczność, toksyczne zapalenie wątroby, powiększenie wątroby, porfiria nieostra; (rzadko) niewydolność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, łysienie, wysypka, rumień, łuszczyca, skóra pergaminowata-barwnikowa, zapalenie skóry trądzikopodobne, hiperkeratoza, nadmierne pocenie, sucha skóra; (niezbyt często) nadwrażliwość na światło, łuszczenie skóry, dystrofia paznokci; (nieznana) depigmentacja skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból stawów, ból mięśni; (często) zespół Sjogrena, zapalenie stawów, ból kończyn, bóle mięśniowo-szkieletowe, ból kości, skurcze mięśni; (niezbyt często) osłabienie mięśniowe, ból szyi, ból w pachwinie. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, dysuria, parcie na pęcherz moczowy, zatrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia erekcji, hematospermia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) objawy grypopodobne, zmęczenie; (często) podwyższona temp. ciała, reakcje w miejscu wstrzyk., osłabienie, dreszcze, ogólne pogorszenie fizycznego stanu zdrowia, rumień w miejscu wstrzyk.; (niezbyt często) ból w miejscu wstrzyk., świąd w miejscu wstrzyk., wrażliwość na zmiany pogody; (nieznana) przebarwienia języka. Badania diagnostyczne: (często) obecność przeciwciał skierowanych przeciw tarczycy, zwiększone stężenie hormonu tyreotropowego we krwi, podwyższona temp. ciała, obecność przeciwciał przeciwjądrowych, zwiększona aktywność dehydrogenazy mleczanowej we krwi, utrata mc; (niezbyt często) zwiększona liczba płytek krwi, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, pozytywny odczyn Coombsa. Zaburzenia żołądka i jelit zgłaszano w trakcie stosowania innych produktów leczniczych zawierających interferon α oraz u 15,7% pacjentów stosujących ropeginterferon α-2b. Najczęstsze zaburzenia żołądka i jelit zgłaszane w tych badaniach to biegunka (5,1%; częstość wystąpienia: 2,8 [zdarzeń/100 pacjentów na rok]) i nudności (4,5%; częstość wystąpienia: 1,2 [zdarzeń/100 pacjentów na rok]). W trakcie leczenia ropeginterferonem α-2b u dwóch pacjentów wystąpiły trzy przypadki migotania przedsionków o stopniu nasilenia 1-3 (1,1%; częstość wystąpienia: 0,3 zdarzeń/100 pacjentów na rok). Podawanie ropeginterferonu α-2b kontynuowano, a pacjenci otrzymali właściwe produkty lecznicze w leczeniu tej choroby. W dwóch przypadkach migotanie przedsionków skutecznie wyleczono; jeden przypadek był w trakcie leczenia, gdy przeprowadzano ocenę. W trakcie leczenie interferonem α zgłoszono przypadki nadciśnienia płucnego, w szczególności u pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia nadciśnienia płucnego, takimi jak nadciśnienie wrotne, zakażenie wirusem HIV i marskość wątroby. Zdarzenia zgłaszano w różnych punktach czasowych, zwykle kilka miesięcy po rozpoczęciu leczenia interferonem α. W trakcie stosowania interferonu α zgłaszano ciężkie zaburzenia oka, takie jak retinopatia, krwotok do siatkówki, wysięk do siatkówki, odwarstwienie siatkówki i niedrożność tętnicy lub żyły siatkówki.