Nadciśnienie tętnicze samoistne. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Leczenie wspomagające umiarkowanej do ciężkiej stabilnej niewydolności serca.

Nadciśnienie tętnicze samoistne. Preparat może być stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Zaleca się dawkowanie raz/dobę, jednak zalecana maks. dawka jednorazowa wynosi 25 mg, natomiast zalecana maks. dawka dobowa wynosi 50 mg. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg/dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie leczenie kontynuuje się w dawce 25 mg/dobę. Jeśli konieczne, dawkę można stopniowo zwiększać w odstępach 2-tyg. lub rzadziej. Pacjenci w podeszłym wieku: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg/dobę; takie dawkowanie może być wystarczające również w dalszym leczeniu. Jeśli jednak reakcja na lek jest przy tej dawce niewystarczająca, dawkę można stopniowo zwiększać w odstępach 2-tyg. lub rzadziej. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2x/dobę przez 2 doby. Następnie leczenie kontynuuje się z zastosowaniem dawki 25 mg 2x/dobę. W razie konieczności dawkę można stopniowo zwiększać w odstępach 2-tyg. lub rzadziej. Zalecana maks. dawka dobowa wynosi 100 mg podawana w dawkach podzielonych (2x/dobę). Pacjenci w podeszłym wieku: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2x/dobę przez 2 dni. Następnie leczenie kontynuuje się stosując dawkę 25 mg 2x/dobę, jest to zalecana maks. dawka dobowa. Niewydolność serca. Leczenie umiarkowanej do ostrej niewydolności serca jako uzupełnienie konwencjonalnej terapii podstawowej za pomocą leków moczopędnych, inhibitorów ACE, glikozydów naparstnicy i/lub leków rozszerzających naczynia. Pacjent powinien być w stabilnym stanie klinicznym (bez zmian klasy NYHA, bez hospitalizacji z powodu niewydolności serca), a terapia podstawowa musi być ustalona od co najmniej 4 tyg. przed podjęciem stosowania karwedylolu. Dodatkowo u pacjenta powinna występować zmniejszona frakcja wyrzutowa lewej komory serca, częstość serca powinna wynosić >50 uderzeń/minutę, a skurczowe ciśnienie krwi >85 mm Hg. Dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2x/dobę przez 2 tyg. Jeśli dawka początkowa jest dobrze tolerowana, można ją zwiększać w odstępach 2-tyg. lub rzadziej, najpierw do dawki 6,25 mg 2x/dobę, następnie do 12,5 mg 2x/dobę aż do dawki 25 mg 2x/dobę. Zaleca się, aby dawkę zwiększać do największej dawki tolerowanej przez pacjenta. Zalecana maks. dawka u pacjentów o mc. mniejszej niż 85 kg wynosi 25 mg 2x/dobę, u pacjentów o mc. większej niż 85 kg wynosi 50 mg 2x/dobę, pod warunkiem, że niewydolność serca nie jest ciężka. Zwiększenie dawki do 50 mg 2x/dobę powinno być prowadzone ostrożnie, pod ścisłą kontrolą lekarską. Na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki może wystąpić przemijające zaostrzenie objawów niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i/lub leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych. Zwykle nie wymaga to przerwania leczenia, a tylko zaprzestania dalszego zwiększania dawki. Pacjent powinien być kontrolowany przez lekarza kardiologa po rozpoczęciu leczenia karwedylolem oraz po zwiększaniu dawki. Przed każdym zwiększeniem dawki należy wykonać badanie w celu wykrycia objawów zaostrzenia niewydolności serca lub objawów nadmiernego rozszerzenia naczyń (np. czynność nerek, mc., ciśnienie krwi, częstość akcji serca i rytm serca). Zaostrzenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów leczy się zwiększeniem dawki leku moczopędnego, natomiast dawki karwedylolu nie należy zwiększać do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta. W przypadku wystąpienia bradykardii lub wydłużenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, w 1-szej kolejności należy oznaczyć stężenie digoksyny. Czasami konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub tymczasowe przerwanie leczenia. Nawet w tych przypadkach dostosowywanie dawki karwedylolu może być często z powodzeniem kontynuowane. Jeśli terapia karwedylolem zostanie przerwana na ponad 2 tyg., należy ją ponownie rozpocząć od dawki 3,125 mg 2x/dobę i stopniowo zwiększać, zgodnie z powyższymi zaleceniami. Niewydolność nerek. Dawkowanie należy ustalić indywidualnie dla każdego pacjenta, ale biorąc pod uwagę parametry farmakokinetyczne nie ma dowodów na konieczność modyfikacji dawkowania karwedylolu u pacjentów z niewydolnością nerek. Umiarkowane zaburzenia czynności wątroby. Konieczna może być modyfikacja dawkowania. Dzieci i młodzież. Nie ma wystarczających danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania karwedylolu u dzieci i młodzieży. Pacjenci w podeszłym wieku. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie karwedylolu dlatego powinni być starannie kontrolowani. Odstawianie karwedylolu powinno być przeprowadzane stopniowo (szczególnie u pacjentów z chorobą wieńcową).

Nie jest konieczne przyjmowania tabl. z posiłkiem. Jednak zalecane jest, aby pacjenci z niewydolnością serca przyjmowali karwedylol z posiłkiem, w celu spowolnienia jego wchłaniania i zmniejszenia ryzyka niedociśnienia ortostatycznego.

Niestabilna/niewyrównana niewydolność serca zakwalifikowana do IV klasy wg NYHA, wymagająca dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym. POChP ze zwężeniem oskrzeli. Klinicznie istotne zaburzenia czynności wątroby. Skurcz oskrzeli lub astma w wywiadzie. Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia. Ciężka bradykardia (<50 uderzeń/minutę). Wstrząs kardiogenny. Zespół chorego węzła zatokowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Ciężkie niedociśnienie (skurczowe ciśnienie tętnicze krwi poniżej 85 mm Hg). Kwasica metaboliczna. Dławica Prinzmetala. Nieleczony guz chromochłonny. Ciężkie zaburzenia krążenia w tętnicach obwodowych. Jednoczesne dożylne leczenie werapamilem lub diltiazemem. Karmienie piersią. Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Karwedylol należy podawać głównie w skojarzeniu z lekami moczopędnymi, inhibitorami ACE, glikozydami naparstnicy i/lub lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne. Leczenie należy rozpocząć tylko wówczas, gdy stan pacjenta otrzymującego standardowe leczenie podstawowe jest stabilny od co najmniej 4 tyg. Pacjentów z niewyrównaną niewydolnością należy doprowadzić do stanu stabilnego. Ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego krwi, pacjenci z ciężką niewydolnością serca, niedoborem elektrolitów i zmniejszoną wewnątrznaczyniową objętością płynów, pacjenci w podeszłym wieku lub z niskim wyjściowym ciśnieniem tętniczym, powinni pozostać pod obserwacją przez ok. 2 h po podaniu 1-szej dawki lub po zwiększeniu dawki. Niedociśnienie tętnicze wywołane nadmiernym rozszerzeniem naczyń krwionośnych leczy się początkowo poprzez zmniejszenie dawki leku moczopędnego. Jeżeli objawy będą się nadal utrzymywać, można zmniejszyć dawkę inhibitora ACE. W razie konieczności, dawkę karwedylolu można ponownie zmniejszyć lub na pewien czas przerwać stosowanie leku. Dawki karwedylolu nie należy ponownie zwiększać do czasu, aż objawy zaostrzenia niewydolności serca lub niedociśnienia z powodu rozszerzenia naczyń nie zostaną opanowane. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić nasilenie objawów niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. W razie wystąpienia takich objawów należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego, a dawka karwedylolu nie powinna być zwiększana do czasu przywrócenia stabilnego stanu klinicznego pacjenta. Sporadycznie, konieczne może okazać się zmniejszenie dawki karwedylolu lub, w rzadkich przypadkach, czasowe odstawienie produktu. Epizody takie nie wykluczają możliwości pomyślnego zwiększania dawki karwedylolu w przyszłości. Należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy, ponieważ oba leki wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Podczas leczenia karwedylolem u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i z niskim ciśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe < 100 mm Hg), chorobą niedokrwienną serca i rozsianymi zmianami naczyniowymi i/lub z istniejącą niewydolnością nerek obserwowano przemijające pogorszenie czynności nerek. U pacjentów z niewydolnością serca i powyższymi czynnikami ryzyka podczas stopniowego zwiększania dawki karwedylolu należy kontrolować czynność nerek. W przypadku wystąpienia znacznego pogorszenia czynności nerek, należy zmniejszyć dawkę karwedylolu lub przerwać stosowanie leku. Przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem konieczna jest stabilizacja stanu klinicznego pacjenta oraz podawanie inhibitora konwertazy angiotensyny (ACE) przez co najmniej 48 h wcześniej, przy czym dawka inhibitora musi zostać ustalona na co najmniej 24 h przed podaniem karwedylolu. Podczas jednoczesnego stosowania karwedylolu i glikozydów naparstnicy należy pamiętać, że zarówno glikozydy naparstnicy jak i karwedylol wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo- komorowego. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z POChP i skłonnością do skurczu oskrzeli, którzy nie otrzymują leków doustnych lub wziewnych i wyłącznie w tych przypadkach, gdy spodziewane korzyści przewyższają możliwe ryzyko. U pacjentów ze skłonnością do skurczu oskrzeli może wystąpić zespół zaburzeń oddechowych w wyniku potencjalnego zwiększenia oporu dróg oddechowych. W początkowym okresie leczenia oraz podczas zwiększania dawki karwedylolu należy uważnie monitorować pacjentów, a w razie zaobserwowania objawów skurczu oskrzeli w trakcie leczenia, dawkę należy zmniejszyć. Zaleca się ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów z cukrzycą, ponieważ karwedylol może maskować lub zmniejszać wczesne objawy przedmiotowe i podmiotowe ostrej hipoglikemii. U chorych na cukrzycę pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca stosowanie karwedylolu może wiązać się z pogorszeniem kontroli stężenia glukozy we krwi. Dlatego też konieczna jest ścisła kontrola pacjentów z cukrzycą leczonych karwedylolem poprzez systematyczne wykonywanie oznaczeń stężenia glukozy we krwi oraz, w razie potrzeby, dostosowanie leczenia przeciwcukrzycowego. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami naczyń obwodowych, ponieważ leki β -adrenolityczne mogą wywoływać lub nasilać objawy niewydolności tętniczej. Zaleca się ostrożność u pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (np. zespołem Raynauda), ponieważ może wystąpić zaostrzenie objawów. Karwedylol może maskować objawy przedmiotowe i podmiotowe nadczynności tarczycy. Należy zachować ostrożność u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym w znieczuleniu ogólnym ze względu na synergistyczny, ujemny efekt inotropowy karwedylolu i leków znieczulających. Karwedylol może wywoływać bradykardię. Jeżeli tętno pacjenta zmniejszy się do wartości poniżej 55 uderzeń/minutę i wystąpią objawy związane z bradykardią, dawkę karwedylolu należy zmniejszyć. Ścisłe monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego jest konieczne u pacjentów leczonych karwedylolem w skojarzeniu z antagonistami kanałów wapniowych typu werapamilu i diltiazemu lub innymi lekami przeciwarytmicznymi. Należy unikać jednoczesnego podawania dożylnego wymienionych leków i karwedylolu. Cymetydynę należy podawać jednocześnie jedynie z zachowaniem ostrożności, ponieważ może ona nasilać działanie karwedylolu. U pacjentów z guzem chromochłonnym, przed rozpoczęciem leczenia jakimkolwiek beta-adrenolitykiem należy rozpocząć podawanie leku alfa-adrenolitycznego. Chociaż karwedylol wykazuje zarówno α- jak i β -adrenolityczne właściwości farmakologiczne, brak doświadczenia w podawaniu karwedylolu pacjentom z tym schorzeniem. W związku z tym należy zachować ostrożność podając karwedylol pacjentom, u których podejrzewa się występowanie guza chromochłonnego. Nieselektywne leki β -adrenolityczne mogą wywoływać bóle w klatce piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala. Brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu karwedylolu u tych pacjentów, choć możliwe jest, że działanie α-adrenolityczne karwedylolu zapobiegnie występowaniu takich objawów. Zaleca się ostrożność podczas podawania karwedylolu pacjentom, u których zachodzi podejrzenie występowania dławicy piersiowej Prinzmetala. Osoby noszące soczewki kontaktowe powinny wziąć pod uwagę możliwość zmniejszonego wydzielania łez. Należy zachować ostrożność podając karwedylol pacjentom z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz u pacjentów w trakcie leczenia odczulającego, ponieważ β -adrenolityki mogą zwiększać zarówno wrażliwość na alergeny, jak i nasilenie reakcji anafilaktycznych. U pacjentów, u których w wywiadzie wystąpiła łuszczyca związana ze stosowaniem β -adrenolityków, leczenie karwedylolem można stosować wyłącznie po rozważeniu stosunku ryzyka i spodziewanych korzyści. Pacjentów, u których stwierdzono powolny metabolizm debryzochiny, należy ściśle kontrolować podczas rozpoczynania leczenia. Z uwagi na niewielkie doświadczenie kliniczne, karwedylolu nie należy podawać pacjentom z niestabilnym lub wtórnym nadciśnieniem tętniczym, niedociśnieniem ortostatycznym, ostrą chorobą zapalną serca, istotnym hemodynamicznie zwężeniem zastawek serca lub drogi odpływu, schyłkowym stadium choroby tętnic obwodowych, jednocześnie otrzymujących leki o działaniu antagonistycznym na receptor α₁ lub agonistycznym na receptor α₂. Z powodu ujemnego działania dromotropowego, karwedylol należy ostrożnie podawać pacjentom z blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia. Leczenia karwedylolem nie należy przerywać nagle, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Karwedylol należy odstawiać stopniowo (w ciągu 2 tyg.) np. poprzez zmniejszanie dawki dobowej o połowę co 3 dni. W razie konieczności można jednocześnie rozpocząć leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu objawów dławicy piersiowej. Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Nie przeprowadzono badań nad wpływem karwedylolu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Z powodu indywidualnych reakcji pacjenta (np. zawroty głowy, zmęczenie) zdolność prowadzenia pojazdów, obsługiwania maszyn lub pracy bez możliwości oparcia może być zaburzona. Ma to znaczenie zwłaszcza podczas rozpoczynania leczenia lub zwiększania dawki oraz po spożyciu alkoholu.

W skojarzeniu z karwedylolem mogą powodować wzrost ryzyka zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Należy starannie kontrolować pacjentów jednocześnie przyjmujących karwedylol i leki przeciwarytmiczne klasy I lub amiodaron (doustnie). Opisywano przypadki bradykardii, zatrzymania akcji serca oraz migotania komór krótko po rozpoczęciu leczenia β-adrenolitykiem u pacjentów otrzymujących amiodaron. Istnieje ryzyko niewydolności serca w przypadku jednoczesnego dożylnego przyjmowania leków przeciwarytmicznych klasy Ia lub Ic. Jednoczesne leczenie rezerpiną, guanetydyną, metylodopą, guanfacyną i inhibitorami MAO (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B) może prowadzić do dodatkowego zmniejszenia częstości akcji serca. Zaleca się monitorowanie parametrów podstawowych czynności życiowych. Pacjentów przyjmujących oba leki o właściwościach β-adrenolitycznych oraz leki powodujące deplecję katecholamin (np. rezerpinę i inhibitory monoaminooksydazy) należy uważnie obserwować w kierunku wystąpienia objawów niedociśnienia i/lub ciężkiej bradykardii. Dihydropirydyny i karwedylol należy podawać pod ścisłym nadzorem, gdyż zgłoszono występowania niewydolności serca i ciężkiego niedociśnienia tętniczego. Azotany - nasilenie działania hipotensyjnego. Przy jednoczesnym podawaniu digoksyny i karwedylolu stężenie digoksyny wzrasta o ok. 15%. Zarówno digoksyna jak i karwedylol wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Zaleca się intensywniejsze monitorowanie stężenia digoksyny rozpoczynając, kończąc lub dostosowując dawkę karwedylolu. Karwedylol może nasilać działanie innych jednocześnie stosowanych leków przeciwnadciśnieniowych (np. antagonistów receptora α₁) i leków, których działaniem niepożądanym jest działanie hipotensyjne, takich jak barbiturany, fenotiazyny, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, leki rozszerzające naczynia krwionośne i alkohol. Niewielkie zwiększenie średniego minimalnego stężenia cyklosporyny obserwowano po rozpoczęciu terapii karwedylolem u 21 pacjentów z przewlekłym odrzutem naczyniowym, po przeszczepieniu nerki. U ok. 30% pacjentów dawka cyklosporyny musiała zostać zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie terapeutycznym, podczas gdy u pozostałych pacjentów nie było konieczności modyfikacji dawki. Średnio dawka cyklosporyny została zmniejszona o ok. 20% u tych pacjentów. W wyniku dużej zmienności pomiędzy pacjentami pod względem konieczności zmniejszenia dawki zaleca się kontrolowanie stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu terapii karwedylolem, a także zaleca się odpowiednią modyfikację dawki cyklosporyny. Leki o działaniu β-adrenolitycznym mogą nasilać działanie hipoglikemiczne insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych. Oznaki hipoglikemii mogą być maskowane lub osłabiane (zwłaszcza częstoskurcz). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe zalecane jest regularne monitorowanie stężenia glukozy we krwi. W przypadku przerywania skojarzonego leczenia karwedylolem i klonidyną, karwedylol należy odstawiać przez kilka dni przed stopniowym zmniejszaniem dawki klonidyny. Wziewne leki znieczulające. Należy zwrócić uwagę na możliwość wystąpienia ujemnego działania inotropowego i hipotensyjnego podczas stosowania karwedylolu i leków znieczulających w związku ze znieczuleniem. NLPZ, estrogeny i kortykosteroidy. Przeciwnadciśnieniowe działanie karwedylolu ulega zmniejszeniu na skutek zatrzymania wody i sodu. Leki indukujące lub hamujące enzymy cytochromu P450. Ryfampicyna zmniejsza stężenie karwedylolu w osoczu o ok. 70%. Cymetydyna zwiększa AUC o ok. 30%, ale nie powoduje zmian C_max. Należy zachować ostrożność u pacjentów przyjmujących leki indukujące aktywność oksydaz o mieszanej funkcji, np. ryfampicynę, ponieważ mogą one zmniejszać stężenie karwedylolu w surowicy, lub leki hamujące aktywność oksydaz o mieszanej funkcji, np. cymetydynę, ponieważ mogą one zwiększać stężenie karwedylolu w surowicy. Jednak na podstawie względnie niewielkiego wpływu cymetydyny na stężenia karwedylolu, prawdopodobieństwo jakichkolwiek interakcji o znaczeniu klinicznym jest bardzo niewielkie. Leki sympatykomimetyczne o działaniu α -mimetycznym i β-mimetycznym. Występuje ryzyko nadciśnienia tętniczego i nasilonej bradykardii. Ergotamina: nasilenie działania skurczowego na naczynia krwionośne. Leki blokujące przewodzenie nerwowo-mięśniowe: występuje nasilenie bloku nerwowo-mięśniowego. Stosowanie klonidyny jednocześnie z produktami o działaniu β -adrenolitycznym może nasilać działanie hipotensyjne oraz spowalniające czynność serca. Jeżeli planowane jest przerwanie leczenia skojarzonego lekiem o działaniu β -adrenolitycznym i klonidyną, najpierw należy odstawić β -adrenolityk. Terapię klonidyną można przerwać kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę. Pojedyncze przypadki zaburzeń przewodzenia (rzadko z zaburzeniami hemodynamiki) obserwowano podczas jednoczesnego stosowania karwedylolu i diltiazemu. Podobnie jak w przypadku innych leków o właściwościach β -adrenolitycznych, jeśli karwedylol podawany jest doustnie z blokerami kanałów wapniowych typu werapamilu lub diltiazemu, zaleca się monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego krwi. Karwedylol może nasilać działanie jednocześnie podawanych leków działających przeciwnadciśnieniowo (np. antagoniści receptora α₁) lub leków, dla których niedociśnienie stanowi część profilu działań niepożądanych. Podczas znieczulenia należy zwrócić szczególną uwagę na synergistyczny ujemny wpływ inotropowy oraz działanie hipotensyjne karwedylolu i leków znieczulających.

Brak wystarczającego doświadczenia klinicznego w stosowaniu karwedylolu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach są niewystarczające w odniesieniu do wpływu na ciążę, rozwój embrionalny/płodowy, poród i rozwój po urodzeniu. Potencjalne ryzyko dla ludzi nie jest znane. Karwedylolu nie należy stosować w czasie ciąży, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem. β-adrenolityki zmniejszają łożyskowy przepływ krwi, co może prowadzić do wewnątrzmacicznej śmierci płodu oraz porodów niewczesnych i przedwczesnych. Ponadto, u płodu i noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (w szczególności hipoglikemia, bradykardia, depresja oddechowa i hipotermia). U noworodka w okresie poporodowym może wystąpić zwiększone ryzyko występowania powikłań sercowych i płucnych. Leczenie należy przerwać na 2-3 dni przed spodziewanym terminem porodu. Jeżeli jest to niemożliwe, przez pierwsze 2-3 dni życia noworodek powinien pozostać pod obserwacją. Badania na zwierzętach nie dostarczyły istotnych dowodów na teratogenne działanie karwedylolu. Badania na zwierzętach wykazały, że karwedylol lub jego metabolity są wydzielane z mlekiem matki. Nie wiadomo, czy karwedylol wydzielany jest z mlekiem kobiet karmiących piersią. Dlatego nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania karwedylolu.

Działania niepożądane występują głównie na początku leczenia. Częstość występowania działań niepożądanych nie zależy od dawki, z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzeń widzenia i bradykardii. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość; (rzadko) małopłytkowość; (bardzo rzadko) leukopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) nadwrażliwość (reakcja alergiczna). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zwiększenie mc., hipercholesterolemia, zaburzenia kontroli stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia, hipoglikemia) u pacjentów z cukrzycą. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, obniżony nastrój; (niezbyt często) zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy; (niezbyt często) stan przedomdleniowy, omdlenie, parestezja. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia widzenia, zmniejszone wytwarzanie łez (suche oko), podrażnienie oczu. Zaburzenia serca: (bardzo często) niewydolność serca; (często) bradykardia, obrzęk, hiperwolemia, przewodnienie organizmu; (niezbyt często) blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) niedociśnienie; (często) niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia krążenia obwodowego (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego i zespół Raynauda). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, obrzęk płuc, astma u podatnych pacjentów; (rzadko) obrzęk błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT), aminotransferazy asparaginianowej (AspAT) i gamma-glutamylotranspeptydazy (GGTP). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd, łuszczycopodobne i liszajopodobne zmiany skórne), łysienie. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból kończyn. Zaburzenia czynności nerek i dróg moczowych: (często) niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z rozsianymi zmianami naczyniowymi i/lub ze współistniejącą niewydolnością nerek, zaburzenia oddawania moczu; (bardzo rzadko) nietrzymanie moczu u kobiet. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) osłabienie (zmęczenie); (często) ból. Zawroty głowy, omdlenie, ból głowy i osłabienie są zwykle łagodne, z większym prawdopodobieństwem wystąpienia na początku leczenia. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić pogorszenie niewydolności serca i zatrzymanie płynów. Niewydolność serca jest często zgłaszanym działaniem niepożądanym zarówno u pacjentów otrzymujących placebo jak i u pacjentów przyjmujących karwedylol (odpowiednio 14,5% i 15,4%, u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego). Obserwowano przemijające pogorszenie czynności nerek u leczonych karwedylolem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca oraz rozsianymi zmianami naczyniowymi i/lub ze współistniejącą niewydolnością nerek. Produkty lecznicze blokujące receptory β-adrenergiczne, jako grupa leków, mogą powodować ujawnienie się cukrzycy utajonej, nasilenie jawnej cukrzycy lub hamowanie regulacji stężenia glukozy we krwi. Karwedylol może powodować nietrzymanie moczu u kobiet, które ustępuje po przerwaniu leczenia.

W przypadku przedawkowania może wystąpić ciężkie niedociśnienie tętnicze, bradykardia, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny oraz zatrzymanie akcji serca. Mogą również wystąpić zaburzenia oddychania, skurcz oskrzeli, wymioty, zaburzenia świadomości oraz uogólnione drgawki. Oprócz ogólnego leczenia podtrzymującego należy kontrolować parametry najważniejszych funkcji życiowych i, w razie konieczności, wyrównać zaburzenia w warunkach intensywnej opieki medycznej. Można zastosować następujące metody leczenia podtrzymującego: Atropina: (od 0,5 do 2 mg dożylnie). Glukagon: początkowo od 1 - 10 mg dożylnie a następnie, a razie konieczności, powolny wlew, w dawce od 2 do 5 mg/h (w celu podtrzymania czynności układu krążenia). W przypadku ciężkiej bradykardii można zastosować atropinę, natomiast w przypadku zaburzenia czynności komór zaleca się dożylne podanie glukagonu lub leków sympatykomimetycznych (dobutamina, izoprenalina). Jeśli pożądany jest dodatni efekt inotropowy, można rozważyć podanie inhibitorów fosfodiesterazy (PDE). Jeśli głównym objawem przedawkowania jest rozszerzenie naczyń obwodowych, pacjentowi należy podać norfenefrynę lub noradrenalinę, stale monitorując czynność układu krążenia. W przypadku bradykardii opornej na leczenie farmakologiczne należy zastosować stymulator serca. W przypadku skurczu oskrzeli należy zastosować β-sympatykomimetyki (wziewne lub dożylne) lub podać dożylnie aminofilinę, w postaci wolnego wstrzyknięcia lub wlewu. W razie wystąpienia drgawek zalecane jest podanie diazepamu lub klonazepamu w wolnym wstrzyknięciu dożylnym. Karwedylol w znacznym stopniu wiąże się z białkami. Dlatego nie jest eliminowany za pomocą dializy. Ważne! W przypadku ciężkiego przedawkowania z objawami wstrząsu, trzeba kontynuować leczenie podtrzymujące przez odpowiednio długi okres, tj. do czasu ustabilizowania się stanu pacjenta, ze względu na spodziewane wydłużenie T_0,5 w fazie eliminacji i redystrybucji karwedylolu z głębszych tkanek. Czas trwania leczenia zależy od stopnia przedawkowania; leczenie podtrzymujące należy kontynuować aż do ustabilizowania się stanu pacjenta.

Karwedylol jest nieselektywnym β-adrenolitykiem rozszerzającym naczynia, który zmniejsza opór obwodowy naczyń dzięki wybiórczej blokadzie receptorów α₁ i hamuje układ renina-angiotensyna poprzez nieselektywne blokowanie receptora β46 Aktywność reniny w osoczu jest zmniejszona, a zatrzymanie płynów występuje rzadko.

1 tabl. powl. zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu.